Wim Schermpje

In navolging van veel andere Bloggers zet ik hem er ook maar op: Wim's schermpje.

Het orgineel had maar 3 bevestigingspunten. 1 bevestigingspunt bovenop vind ik te weinig.

Na een proefritje bleek het scherm ook ontzettend te rammelen op klinkerweggetjes. De 2 klittenbandstrookjes bovenop de body zaten er al en wil ik houden om mijn racekap op te fixeren tijdens het uitstappen. Het schermpje zit met 4 bevestigingspunten geheel rammelvrij en strakker op de body; ik hou hem zo en vind het tot nu toe het beste schermpje. Ik heb al aardig wat geexperimenteerd met schermpjes . Vanaf 2008 rijd ik al met een schermpje bovenop de body en ik kan echt niet meer zonder. Het stellen van het scherm gaat prachtig via de klittenbandjes aan de zijkant. Wat mij betreft het ei van columbus ;-)

racekap

Om 10 voor 2 passeer ik het bord Geldermalsen. Ik kijk nog eens op mijn horloge.. 10 voor 2. Het staat er echt. Om iets voor 12 gooide ik mijn lege koffiebekertje in de vuilnisbak van een Amsterdams tankstation, liet me in mij Strada zakken, trok de nieuwe racekap over mijn hoofd en reed het fietspad op. Die kap is echt wonderbaarlijk. Zonder veel moeite rijd ik netto 35 per uur, ga er dan maar van uit dan ik met al het oponthoud (veerpont/stoplichten) steeds tegen de 40 zat. Terwijl ik toch echt 3 weken niet gefietst heb wegens vakantie en de heenrit ook al in de benen had.

Afspraak was 11 uur aan de Stadskant van de Schellingerwouderbrug. Klokke 11 uur kwam Wim Schermer aangefietst met mijn kap op zijn fiets. Net toen ik wilde vragen of hij alleen was, kwam Kees de brug afgestoven. Na wat gebabbel over banden, viziertjes en alles wat de velomobiel nog 1/10e sneller maakt hebben we de kap gepast. En hij past perfect. Mooi vlak van boven, niet te hoog en niet te laag: perfect! Rond half twaalf afscheid genomen, maar vanaf vanochtend 7 uur nog steeds geen koffie gescoord. Ik ben geen echte junk, maar 1 flinke bak moet ik toch voor elven hebben anders functioneer ik niet. Dus naar het tankstation en een lekker bakkie genomen. Na een paar kilometer wist ik dat ik verkocht was. Met een beetje druk op de pedalen blijf je al hoog in de 30 rijden. Als je stilstaat of een brug op moet gooi je het vizier helemaal open en krijg je prima ventilatie. Eigenlijk nog meer dan met een los vizier, zoals ik gewend ben. Op klinkerweggetjes is er een wel een rammel, volgens mij alleen rechtsboven. Waarschijnlijk rammelt het lexan daar tegen de carbon hoed. Moet makkelijk op te lossen zijn. Ondanks het benauwde weer geen beslagen vizier en eigenlijk had ik het helemaal niet heet. Het grappige is dat je al rijdend het vizier open kunt zetten. Je voelt dan flinke wind wat natuurlijk aangenaam is, maar de snelheid zakt direct terug (ofwel, je voelt dat je meer inspanning moet verrichten). Uiteindelijk is het laatste minder aangenaam en zet ik het vizier weer snel op een kier. Dan maar wat meer zweet maar minder inspanning is toch prettiger. Het bleef verder droog op de terugweg, dus over regen en een kap kan ik nog niks zeggen.

Door de eerste 10.000 kmgrens

Gisteren een mooi tochtje gemaakt en door de 10.000km grens gereden. Altijd een mooi moment en tijd voor een reflectie.

Mijn strada bevalt buitengewoon goed. Ik heb nog weinig tot geen schade (afkloppen ! ). Mijn fiets is steeds lekkerder gaan rijden. Vooral door het rijden op dikke GoCycles voor en een Furious Fred achter. Dit geeft goede grip, een lage rolweerstand en zeer veel comfort. Verder zijn alle rammels weg en zoef ik geruisloos over de weg. Ik ben zeer benieuwd naar de combi met Wim's racekap. Het lijkt me erg leuk om zo door de regen te rijden. Op naar de 20.000 kilometer dus!

koffiebezoekje

Vanochtend, 26 mei, ging om 4 uur de wekker. Ik heb vandaag vrij, het wordt mooi weer en ik wil kilometers maken vandaag. Bovenstaande foto's zijn allemaal voor 8 uur genomen. Om half 5 gestart en om 9 uur voer ik met de pont over het Noordzeekanaal: 100 km op de teller.

Voorbij Bakkum schakelde ik verkeerd en schoot de ketting van de voorbladen af. Een vies klusje dus, maar gelukkig duurde het oponthoud maar 5 minuten. Precies om half 11 kwam ik bij ons vakantiehuis in Schoorl aan waar mijn broer met gezin bivakkeerde. Na 2 bakken koffie, broodjes kaas, gevulde koeken en een wasbeurt liet ik me om 12 uur weer in de Strada zakken en reed ik richting Alkmaar. Er was weinig wind voorspeld, maar dat viel me toch wat tegen. Een behoorlijke bries uit het zuiden zorgde er voor dat mijn snelheid terugliep onder de 30 per uur. De 150 km in de benen zullen hier ook wel debet aan zijn. Toch maar mijn ingeknipte kap met vizier erop en daarna zoefde ik weer met 30 per uur richting Amsterdam. Ik was benieuwd naar mijn hartslag bij deze snelheid dus voelde ik in mijn hals de frequentie: 17 slagen per 10 seconden. Dus net boven de 100 slagen/minuut en dan 30 met tegenwind; dat kan alleen met een velomobiel . In Haarzuilens een lekker maltbiertje met een broodje kroket en precies rond etenstijd weer thuis. Op de koffie bij mijn broer. Het kan met zo'n fiets, ook al is de totale afstand 270 kilometer. Vandaag, een dag later, voel ik niks in mijn benen. Om 8 uur mijn eerste patient behandeld en nu, om half 12 nog zo fris als een hoentje.

Kettingbuis blijft stil

Mijn strada wordt steeds stiller. Alles wat kan rammelen is al vastgezet met tie-wraps of tape. Het kleine kettingwieltje is steeds stiller geworden en nu nog nauwelijks hoorbaar ( door inslijting). Een "doorn in mijn oor" is nog de bovenliggende kettingbuis . Hij moet er zijn anders krijg je snel een zwart been of broekspijp. Wim Schermer heeft de buis al vervangen door een U profiel. Stiller kan natuurlijk niet, maar toch wil ik eens kijken of het orginele concept nog stiller kan. Ten eerste is de tie-wrap die het asje verbindt met de buis en die buis dus "tegen moet houden" erg lang. Er is daardoor erg veel speling van de buis en dat maakt herrie. Beter is het om de buis dicht bij de as van het kettingwieltje vast te zetten zodat hij veel beter gefixeerd zit. Probleem is dat de buis nu tegen het dakje van de kettingbeschermkap gaat tikken. Daarom knip ik hem aan de voorkant wat open zodat de ketting meer ruimte heeft. Na een aantal ritten blijkt de buis nu veel minder herrie te maken. Toch ben ik nog niet tevreden. Bij het optrekken gaat de buis nog steeds teveel zwiepen en zagende geluiden maken. Ik merk dat als ik de buis bij de bron fixeer met mijn vingers...het geluid weg blijft. De buis moet gewoon nog beter gefixeerd lopen. Ik zet de buis op 2 punten vast aan de achterversnellingskabel en iets verder naar voren op 1 punt vast tegen de rechterremkabel. De kettingbuis zwiept niet meer als ik er tegen aan duw. Nog maar eens een testrit; hoe hard ik ook optrek, geen herrie meer. Ook het schakelen gaat nog prima. Dit weekend maar eens een paar langere tochten maken en kijken hoe dit effect op de lange termijn is.

update 5-5-2011: Nadat ik de kettingbuis hoger (dwz meer richting cranks) op 2 plekken vastgezet heb zijn werkelijk alle bijgeluiden verdwenen. Overigens moet je op de hogere plekken de tiewraps "los-vast" zetten. De buis moet nog naar links en rechts kunnen bewegen om het grootste en kleinste blad te pakken.

Ten tweede heb ik het dakje van de beschermkap (zie foto 2) ter plaatse van het tandwieltje verder en dieper ingeknipt. Het tandwiel is nu in zijn geheel zichtbaar en kan helemaal vrij draaien. Ik heb namelijk gemerkt dat het tandwiel nog wel eens tegen de kap aanloopt. De beschermkap kan ik nu veel makkelijker plaatsen over de kettinggoot zonder dat het wieltje of de ketting ergens tegenaan loopt. De bescherming van de ketting is nog steeds ruim voldoende

Al met al is de Strada nu vrij van bijgeluiden. Je hoort wat zacht gespin van de ketting, maar dit is hetzelfde geluid als bij een mooi lopende racefiets. Alleen een rits van een jack of metaal aan een tas geeft weer geluiden die in de bagageruimte versterkt worden. Niks aan te doen, ik ben meer dan tevreden.

Superbloesemrit, maar...

....Herman de Ridder is in z'n carbon Quest niet meer bij te houden. Door mij niet tenminste. Om half 10 vanochtend weggereden. Omdat ik om 1 uur thuis moet zijn mag er flink doorgereden worden. We besluiten een rondje met van alles wat te rijden; Lekdijk, Heuvelrug en een stuk Betuwe. De wind is oost dus richting Kesteren rijden we er tegen in. Als voorrijder probeer ik flink tempo te maken door rond de 38 te blijven rijden. Voorbij Buren suist Herman me met 47 voorbij. Even het gas er op vind ik altijd wel leuk dus ik klamp even aan en ga vervolgens toch weer hoog in de 30 rijden. We moeten immers nog een stuk vandaag. Na Kesteren pakken we de brug over de Lek en komen we in het mekka van de wielrenners; de heuvelrug. Op het terras van het café in Rhenen is het al goed druk met racers die vrijwel allemaal koffie met appelgebak nemen. Hét fietsvoer. Zo wij ook. We hebben weer belangstelling genoeg. Alle vragen moeten weer beantwoord worden (jaaaa, we moeten wel zelf trappen en we gaan hard etc). Tijdens de koffie vraagt Herman zich af waarom ik niet gewoon rond de 47 kon blijven fietsen, windje tegen. Dat is vragen om revanche. We gaan ons daarna begeven in het hol van de leeuw: de defensieweg en het gebied rond de Amerongse berg. Klimmen dus. Niet de specialiteit van onze fietsjes, maar we halen toch nog aardig wat wielrenners in. In Amerongen pak ik de rotonde driekwart en we rijden de Lekdijk op. Nu met wind mee is de 47 makkelijk te bereiken en vrijwel de hele dijk tot Wijk bij Duurstede weet ik die snelheid vast te houden. Als hij me dan toch nog met 53 voorbij scheurt roep ik : is het zo wel goed ? In Beusichem heb ik nog een korte discussie met een automobilist op de pont. Vlak voor de afslag naar de pont kijk ik in mijn spiegel, zie een achteropkomende auto die nog vrij ver weg is. Ik steek mijn hand uit, knipperlicht aan en ga links voorsorteren. Duidelijker kan ik niet zijn. 5 meter verder is de afslag en hij moet ook de pont op maar is woest omdat hij achter mij moets blijven. Vervolgens passeren we als fietsers ook nog eens een hele file auto's en zijn als één van de eersten op de pont en staan netjes in het fietsvak geparkeerd. Als de automobilist de pont op rijdt is hij woest; onze fietsen zijn levensgevaarlijk en we moeten niet denken dat de hele wereld van ons is. Ik stel hem slechts één vraag: wat deed ik fout ? Daar weet hij eigenlijk niks zinnigs op te zeggen en ik laat het verder zo. Na de pont een lekker koud pilsje en door de bloeiende Betuwe naar huis. Mooie rit !

Strada in zomertooi

Vandaag de strada ontdaan van dekje en alle toebehoren die te maken hebben met een versatile-dakje. Dit dak heb ik met de komst van de racekap niet meer nodig en verkocht. Dus de oogjes voor op de body zijn vervangen door een paar kleine rode knopjes en het zwarte klitteband op de tunnel is verdwenen. Ook maar weer eens geknutseld aan een nieuw windschermpje. Ze worden steeds beter vind ik. Deze staat voor het gat en is mooi aerodynamisch schuin. Voor de komende dagen wordt warm zonnig weer voorspeld; ik ben er klaar voor.