Een vrijdag waarop alles kan. Vroeg opstaan, patienten behandelen en om twaalf uur gooi ik wat droge T-shirts in mijn Strada, eet snel een boterham met Pindakaas en klim in mijn fiets: op naar Breukelen ! Dat kan omdat mijn echtgenote het roer overneemt (ook fysiotherapeut sinds een jaar) en 0mdat ik gisteren een grote pan Broccoli-cremesoep gemaakt heb met 2 grote platen Pizza. Eten voor 2 dagen dus, voor 6 man. Nu alleen nog zorgen dat ik om 2 uur in Breukelen sta. Windje tegen dus mijn super-ventilerende kap met schoorsteen op de fiets met het schermpje erop. De wind glijdt over me heen en ik houd makkelijk de 32 op de teller. Om 1 uur rijd ik al langs het Amsterdam-Rijnkanaal richting Nieuwegein. Een vrouw laat haar honden uit. Nou ja, honden: kalveren zijn het. Hoger dan mijn Strada. Ik toeter 2 keer een end vantevoren. De honden lopen los en ik heb geen zin om gas terug te nemen. Eén hond zie ik denken....wat is dat, een prooi?? Het beest loopt midden op het fietspad en zet aan om achter mij aan te sprinten. "Helaas" rijd ik over een voet van het beest. Ik voel een bonk en kijk in mijn spiegel. De hond loopt nog gewoon rond, niks aan de hand. Mevrouw de hondenuitlater: op een fietspad rijden fietsen. Houd uw hond in de gaten svp.
Om kwart voor 2 hoor ik mijn telefoon: Beekie is er al. Tja....dacht ik eindelijk eens iets vroeger te zijn, ben ik weer de laatste. 10 over 2 stond ik bij de afslag naar Kockengen en ontmoette ik Marcel. Een praatje en een broodje en op pad. Het mooiste weer wat je kunt bedenken: fris en veel zon. Nét voorbij Kockengen herkende ik de "Hollandse Kade". Linksaf dus en heerlijk toeren door de weilanden. Het is alweer een tijd geleden dat ik hier voor het laatst gefietst heb, maar dit blijft een mooi stukje Nederland. Kievitten en ooievaars rondom ons. Via Harmelen naar Woerden : de streek die ik op mijn duimpje ken, mijn geboortegrond. Via de Lange Linschoten naar Oudewater en daar bij de Heksenwaag op de brug koffie met appelgebak. Beekie dacht dat we in Venetie waren. Een aardige mevrouw maakte een foto van ons, zie Beekies Blog.
We hadden trouwens bar veel bekijks vandaag. Er werd in en om de velomobielen gescharreld en we moesten veel vragen beantwoorden: Moet je zelf fietsen of zit er een motor in? Hoe hard gaat hij ?(blijft een lastige vraag). Op naar Haastrecht (via kromme dijken, ik snap de naam ineens) en vandaar naar de Vlist. Een pareltje in het groene hart. De weg langs de Vlist naar Schoonhoven. Voor wie hem kent: er is een autokant(westelijk van de Vlist) en een fietsweg (oostelijk). Natuurlijk nemen wij de fietsweg, maar aanwonenden mogen daar wel rijden. Tjonge, wat wonen er daar veel mensen "aan". Twee auto's kunnen elkaar daar niet passeren, een Velomobiel en een auto wel. Op een gegeven moment kwam er een tegenligger (luxe auto), maar deze mijnheer ging maar zeer zuinigjes aan de kant. Ik reed voorop en dacht er wel langs te kunnen, maar eenmaal bij de staart van de auto gekomen belandde ik met mijn rechtervoorwiel in de berm en een paar cm daarnaast lonkte de Vlist al naar me...op de rem dus. Mijn linkerwiel zat vast tegen de auto en daarna hoorde ik een krak achter me. Marcel verwachtte dat ik door kon rijden en botste tegen me op. De mijnheer uit de auto was zeer verontwaardigd: "waarom rijden jullie in die gekke karretjes op dit smalle weggetje ? " vroeg hij ons. Ik werd ook boos en vertelde hem dat dit de wereld op zijn kop was: "deze weg is juist voor fietsen gemaakt mijnheer en wees maar blij dat wij niet met de auto zijn want dan konden we elkaar hier al helemaal niet passeren ", antwoordde ik hem. De auto en mijn fiets hadden echter geen schade, alleen Marcel had een kraakje op de neus. Onder de lamp was de lak versplinterd. Volgens mij wel te repareren door Velomobiel. De body daaronder was verder niet kapot. Gek genoeg niks te zien op mijn staart. Het blijft een gebruiksvoorwerp en het is een kwestie van tijd en dan heb ik ook dat soort deukjes.
In Schoonhoven een lekkere cola in de zon met weer veel belangstellenden. Ik liet een peuter van vier de verschillen zoeken tussen de (rode) Strada en de (rode) Quest. Grappig, hij kon geen verschil in de wielen zien, wel zag hij ander veel kleinere verschillen zoals een stukje klitteband op de neus.
Na de pont over de Lek één rechte weg naar Gorinchem. Koptelefoon op en 47 rijden dus. Windje in de rug. Bij de voet van de brug over de Waal gaven we elkaar een hand. Marcel moest nog een km of 25. Ik ook zoiets. Kwart over 6 thuis, 140 km. Pizza met Boccoli-cremesoep...weer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten