Bandenwissel binnen 10 sec.

Dit moet elke velomobilist als muziek in de oren klinken. Zo'n snelle bandenwissel lukt mij nu zonder de strada op de kant te hoeven leggen. Hoe...? Met een reservewiel.
Toen mijn band gisteren voor de 3e keer plat stond (en weer een voorwiel) wilde ik eens kijken hoe ik mijn wiel loshaal. Dat stelt bij de Strada dus helemaal niks voor: beschermkapje eraf wippen, wielbout losdraaien en je trekt het wiel er simpel uit. Dat wiel weegt eigenlijk helemaal niet zo veel en als je toch al een reserve buitenband en biband bij je hebt: waarom dan geen reservewiel? Even mailen met Ymte: een wiel kost 60 euro. Ik ben gewend aan prijzen van rond de 300 euro, maar dat is voor een racefiets. Bestellen dus, incl magneetje, reserve wielbout, beschermkapje en wieldoekklemmetjes.
De volgende dag kreeg ik het wiel al in huis. Alles in een warme huiskamer gemonteerd (soort IKEA-gevoel) en het wiel ligt nu al in de Strada. Het oude wiel trouwens, want het nieuwe wiel heb ik direct gemonteerd. Er zijn wat voordelen en wat nadelen:

Voordelen:

1. Duidelijk: supersnelle bandenwissel. Reservewiel leg je klaar-bout losdraaien-heel even strada stukje optillen en wiel eruit trekken-nieuwe wiel plaatsen en strada weer neerzetten-bout vast. Andere wiel neem je lek mee en repareer je thuis of (binnen) tijdens een pauze.
2. Ook bij andere voorwielproblemen heb je een nieuw wiel . Ik denk aan een gebroken spaak, vastgelopen lager.
3. De gewisselde band is in orde. Hij stond nl al opgepompt in je velomobiel. Tijdens een ouderwetse bandenwissel kan er in alle haast nog wel eens wat mis gaan (vuil in band/hoogteslag etc)
4. Wiel wisselen kan nu onder vrijwel alle omstandigheden: drukke weg, geen berm, regen, sneeuw, kou.
5. Zelfs al krijg je een tweede lekke band dan laat je de Strada staan en verwissel je de band van het reservewiel. Dit kan evt. weer op een droge beschutte plek.
6. Een lichtlopende band met weinig rolweerstand is nu weer mijn eerste keus.

Nadelen:

1 Extra gewicht in de strada
2. Dit kost bagageruimte, alhoewel me het erg meevalt. Ik moet nog iets verzinnen om het wiel vast te zetten in de punt van de bagageruimte. Nu staat hij klem onder het metalen frame (horizontale buis)
3. Het voordeel geldt natuurlijk alleen voor de voorwielen. Achter zal het nog op de ouderwetse manier moeten, alhoewel ik daar vrijwel nooit lek rijd.

Laatste sneeuwrit ?

Zondagochtend stond ik op met het voornemen om naar mijn moeder in Linschoten te fietsen. Echter...weer van die grote witte vlokken dwarrelend uit een grijze hemel. Al een paar dagen heb ik veel te weinig beweging gehad en voel ik me stuffed . Het zal wel de sportverslaving zijn, leven is bewegen. Dus ik besloot gewoon het dakje te monteren en te gaan. Mocht de weg te slecht worden dan keer ik gewoon om en maak er een kort rondje van.

Het zou juist een hele mooie tocht worden. Op de weg lag sneeuw, maar het was nog vers dus niet glad. Geen vastgevroren glibberige koeken. Na 2 uurtjes kwam ik al in Linschoten aan. Geen benzine gebruikt en gratis fitness. Ik ga nog aan die fiets verdienen...

Bakkie koffie, gevulde koek, kletsen, film laten zien van haar laatste achterkleinkind en om 3 uur weer in de fiets. In Montfoort heb ik nog meegedaan aan de carnavalsoptocht (ik paste er prima tussen met mijn strada) en in Vianen the long way home (supertramp) genomen via de Lekdijk naar Culemborg. Slingerend maar minder saai door de schitterende omgeving. Toch nog een lekker toggie.

Thuis gekomen gebeurde er nog iets raars. Mijn strada stond binnen stil en plotseling een luid gesis en gespetter: mijn rechtervoorband sprong spontaan lek en alle Joe's Super Smurrie spoot er uit (en dichtte niks ). Het gaatje ontstond een cm naast het ventielgat. Misschien is het velglint de oorzaak, geen idee.

85 km.

Heuveltraining op de grebbeberg

Zondag was de sneeuw voor de verandering aardig verdwenen en heb ik een bosrit voorgesteld aan Herman. Helaas...hij had andere verplichtingen. Dan maar in mijn eentje een tocht door het wielrenmekka van de Utrechtseheuvelrug. Je kunt er vergif op innemen dat de wielrenners die je hier vandaag al ziet later in het seizoen Tilff-Bastogne-Tilff rijden en andere heuvelklassiekers rijden. De Koerheuvel, Grebbeberg, Defensieweg en Amerongseberg zijn echte kuitenbijters en als je ze echt hard oprijdt heb je 's avonds verzuurde benen. De wegen lopen dwars door de bossen en hier en daar lag nog een plukje sneeuw. Het werd een mooie rustige rit. Op de kilometerteller heb ik niet vaak gekeken. Bewust, want ik weet dat ik amper boven de 30 kom. Dat zijn geen snelheden om trots op te zijn, maar laten we de schuld maar geven aan de dikkere lucht door de kou. Het was min 1 overdag, en hier en daar reed inderdaad een verdwaalde wielrenner. Het klimmen viel mij helemaal niet tegen met de strada. Veel vlotter dan ik verwacht had reed ik de bergjes op. Wie weet nog eens een rit in de Ardennen, wie zal het zeggen ? Op de defensieweg gaat mijn hartslag automatisch omhoog. Hier was het vroeger in mijn wielrentijd strijd! Wie mocht zich kronen tot bergkoning van de dag ? Je kon vroeg demareren en proberen op het vals plat weg te blijven of in iemands wiel blijven en vlak voor de top wegspurten. En als je dacht dat je het hoogste punt bereikt had had je het mis want na een korte afdaling kwam de echte top. Maar nu was het doodstil in het bos. Nog een maand en alle wielrenners komen uit hun winterslaap (of de sportschool) en dan nog maar eens kijken.

Geen lekke band deze keer. Ik heb Joe's super sealant in alle 3 mijn binnenbanden gespoten. 60 ml per band, race-versie. Misschien heeft het geholpen, je kunt het natuurlijk nooit zeggen na 1 dag. Ik moest hiervoor wel mijn beide binnenbanden met frans ventiel verwisselen voor Hollandse binnenbanden. Snijdt wel een flink stuk van de tuit af want anders komt er niks uit het flesje. In no time zit dat spul er verder in.
Na 80 kilometer weer thuis.

Fort Vuren en weer lek

Op zaterdag, 23 januari, hebben Astrid, Herman en ik weer eens ouderwets afgesproken bij het mooie gemeentehuis van Neerijnen . Een bonte stoet is dat altijd want we presteren het altijd om in 3 verschillende velomobielen te rijden. Had ik de vorige keer nog een Quest, nu rijdt Herman in een Quest (was toen een limit) en nu rijd ik in een Strada. Astrid wist een mooie route langs de waal naar fort Vuren. De waal richting Tiel ken ik goed, deze kant is mij nog redelijk onbekend. Het is een mooi en rustig gebied over redelijk nieuwe (en hopelijk sterke) dijken. De weg slingert enorm maar de vergezichten maken alles goed. Vlak voor onze koffiepauze in Fort Vuren had ik moeite om de 25 per uur vast te houden. Aangekomen bij het kleine, gezellige restaurantje voelde ik aan mijn band en ja hoor: zacht en dus weer lek. Daar gaat mijn grenzeloos vertrouwen in de Perfect Moiree: Al twee keer lek binnen 1000 km. Daar moet ik toch wat op verzinnen. Binnen in het restaurant van fort Vuren brandde de houtkachel gezellig en waren we de enige gasten. Een praatgrage waard heette ons welkom en vond onze fietsen zeer bijzonder. Als het weer beter zou zijn wilde hij ons wel op de foto zetten. Vooral de blauwe versatile trok zijn aandacht (terecht trouwens). Terwijl Astrid en Herman erwtesoep aten verwisselde ik in de kou mijn band (verschil moet er zijn ;-) ) . Daarna overgevaren met Pontje Brakel en terug via een voor mij volkomen onbekende weg naar Zaltbommel. We reden door een mooi natuurgebied met veel watervogels.

In de periode hierna viel er maar weinig te fietsen. Veel sneeuw en ijzel maakte het vrijwel onmogelijk om lekker te fietsen. Wachten op beter weer dus !