nieuw vizier

Vandaag eindelijk mijn bekraste vizier eens vervangen. 1mm lexan, 2 carbon staafjes en wat 1 sec lijm, meer heb je niet nodig.  Wel heb ik wat gewijzigd: ik heb een aanzuiggat ingeknipt aan de voorkant. Dit had ik al ingeknipt in mijn oude vizier en hier heb ik de hele winter tot vandaag mee gereden. Ik had namelijk teveel last van koude wind die via de zijkant naar binnen komt. Om lucht aan te zuigen moet je namelijk de kap in zijn geheel een stukje open zetten zodat de lucht via de deflector het vizier ontwasemt. Na deze "knip" kan ik met volledig gesloten vizier rijden zonder dat het vizier beslaat. En zonder koude tocht via de zijkant dus.
Ook heb ik nu een "kijkgat" bij regen. Het vizier een klein stukje open en ik kan lekker in de regen rijden zonder spetters op mijn bril
Verder heb ik de stelpootjes van het vizier iets lager gezet en wat meer naar voren zodat het vizier meer naar binnen getrokken wordt. Het dikke 1 mm lexan wil namelijk erg graag bol gaan staan. Nu blijft hij mooi smal naast het gat lopen. Zo, en nu maar eens een testritje..

Sleutelen

Weinig commentaar nodig. Een gebroken klerenhanger vervangen en de rechtervoordemper
piepvrij gemaakt door het vervangen van de te dunne olie door dikker smeersel.
Beide operaties goed gelukt ;-)

Gaat u maar eerst

1 juli was een bijzonder mooie dag. Helder fris zomerweer. Perfect voor een tochtje naar de heuvelrug. Via Zoelen naar Rhenen en daar de brug over de Neder-Rijn genomen:

Het landschap verandert meteen van fruitboomgaarden met volop lekkere kersen naar mooie bossen. Nog even doorgereden richting Veenendaal en vandaar het Bos in terug naar Amerongen. Alles op mijn gemakje, mijn snelheid blijft rond de 30 en op de smalle bosfietspaden geef ik gewoon iedereen maar voorrang. De "gaat u maar eerst" mentaliteit bevalt me best. Als ik een pauze in het bos neem valt het me weer op hoeveel mensen belangstelling hebben voor mijn fiets; heb je hem zelf gemaakt ? hoe hard? veel bagage? waar zit het stuur? Onderhand geen nieuwe vragen meer , de antwoorden zijn makkelijk te geven.

Ik fotografeer nog even een geschoren schaap, wat zien die beestjes er toch schraal uit zonder jas aan.
Er hangen alweer belangstellenden over mijn fiets heen, dus ik loop terug: Mensen, koop gewoon ook zo'n heerlijk fietsje. Het blijft me verbazen dat er zo weinig velomobielen te zien zijn. Als fiets is hij natuurlijk duur, maar als (2e?) autootje beregoedkoop.

Vlak voor de klim over de Amerongse berg krijg ik een racefietser achter me aan. Ik laat de "gaat u maar eerst" mentaliteit maar even schieten en geef gas. Ik zal flink afstand moeten nemen want bergop zal hij me de baas zijn. Bij de voet van de berg zie ik nog een stip in mijn spiegel. Opmerkelijk makkelijk klim ik de berg op. Is het het frisse weer ? Niet onder de 20 geweest en ik ben al op de top. De racer is nu duidelijk in beeld maar heeft me niet meer kunnen inhalen. Bergaf is natuurlijk een genot. In Amerongen nog even rechtsaf naar Doorn voor het pontje bij Beusichem. Wind tegen nu, het landschap is weer echt Nederlands

In de betuwe krijg ik met wind tegen nog een flinke bui letterlijk op mijn pet. Toch word ik dankzij mijn grote vizier niet erg nat. Na 80 kilometer weer thuis. Heerlijk tochtje.

nieuwtjes

Weinig berichten de laatste tijd, maar geen bericht is goed bericht. Mijn Strada rijdt heerlijk.
Bijna 15000 km en ik merk maar weinig van slijtage. Mijn Flevobike tandwieltje loopt steeds stiller, omdat de ketting precies de juiste tandjes in het wieltje ponst. Gedoe met ringen is hierbij ook niet nodig.
Banden is ook een uitgemaakte zaak: voor de GoCycles, achter de 57 Big Apple.
De Schermer Racekap: ik zou niet meer zonder kunnen. Alleen bij hoge temperaturen rijd ik nog zonder.
Ons natte en koude klimaat vraagt om zo'n kap. Sinds ik dat ding heb blijft onze auto nog vaker stil staan.
Ik heb nog wel een uitstapje gemaakt naar de Risse demper. Meer comfort is altijd welkom, bovendien stuitert mijn achterwiel nog wel eens als ik erg hard een drempel over ga.
De Genesis demper is makkelijk te monteren. Ik heb de demper daarna goed getest. De demper zorgt voor meer stabiliteit bij oneffenheden in de weg. Alleen vond ik de demping iets te star bij 5 bar. Ik heb ook gefietst met 3,5 bar druk. De demping is dan zachter en geeft meer comfort, maar de strada  veert nu wel weer erg ver in. Bij veel bagage (kamperen/boodschappen) zou ik de druk dan weer moeten verhogen. Is mij al dit gedoe met oppompen van de demper (en er voor zorgen dat hij niet plat komt te staan, met alle narigheid van dien) het extra comfort waard: mijn antwoord is nee. Maar ik kan me voorstellen dat anderen deze demper heerlijk vinden. Mijn oude demper geeft precies de demping die ik nodig heb, niet te hard en niet te zacht. Een goede service van Wim is dat je nu de demper gratis kan proberen. Gewoon doen zou ik zeggen, dan weet je of het wat voor je is.
Verder rijd ik nog steeds met Joe's Super Sealant in de banden. Ze hebben me al vaak gered door een lek meteen te dichten. Maar ook dit is niks nieuws.

marathon man

Weinig velomobiel nieuws de laatste tijd. Reden: trainen voor een marathon. En een marathon lopen. In 2006 liep ik mijn laatste marathon in Rotterdam. Daarna fietste ik liever dan dat ik hardliep. Totdat onze vriend uit Canada in de kerstvakantie vroeg of we niet zin hadden om de marathon van Utrecht te lopen. Ruim 11 jaar later, 10 kilo zwaarder, kan dat ? . Gewoon proberen dus. Lange trainingen volgden. 33 km lopen op een zondag. En een week spierpijn. 2e paasdag liepen we de marathon. Het blijft ontzettend gaaf. Én ontzettend zwaar na 30 kilometer.
Ik liep hem uit in 4.44. Mooie tijd, maar dan alleen wat betreft de cijferrij. Een uur langzamer dan 11 jaar geleden. Maar ja, 10 kilo zwaarder. Ik ga maar weer fietsen..

Stradastaart

De stompe brede staart van de Strada blijft me bezighouden. Dat ding werkt als een remparachute, daar hoef ik geen test met draadjes wol voor te doen. Met een stukje schuimrubber heb ik al eens wat geprobeerd maar dat was toch niet effectief genoeg.

Na wat passen en meten met een oud dun stuk Lexan blijkt er wat aardigs te maken te zijn.

Het voordeel van Lexan is dat het transparant is, dus de achterlamp met de brede reflectiestrook blijft goed zichtbaar. Bij een bouwmarkt wat stevig transparant tape gescoord en plakken maar. De staart volgt goed de lastige vorm het uiteinde van de strada.

Vandaag een tocht van 80 km met veel wind, maar de staart blijft onwrikbaar op zijn plekkie.

Hopelijk een blijvertje, deze stradaart.

2 maal Dronten

Afgelopen 2 weken stonden vooral in het teken van mijn knieen. Wat betreft het fietsen dan.

Zaterdag 2 weken terug ben ik met Herman de Ridder, mijn trouwe velomobielmaatje, naar Dronten gefietst. Eigenlijk voor niet veel bijzonders: een paar nieuwe bandjes en de speling van het stuur nakijken. O ja, nog een reden: ik wilde de Quest XS even proberen. Ik zit op de kritische lengte, 1.80 m , en misschien zou het wat voor me zijn. Ik gleed er eigenlijk makkelijk in, maar stootte al snel met mijn knie tegen de carrosserie. Mm...daar heb ik met mijn strada nooit last van. Tijdens het fietsen stootte ik overal tegenaan met mijn schoenen, ik zat erg hoog (niet aerodynamisch) en kwam al snel tot de beslissing da di um nie ga worre (kijk, ik kom wel uit de betuwe hé) . Dat geknoei met gesloten wielkasten heb ik ook geen zin in, evenals de aanschaf van een nieuwe racekap (instapgat kleiner). Niet doen dus. Eva liet een paar mooie elleboogsteunen zien die ze in mijn Strada heeft geplakt. Perfect hoor. Ik kan nu al niet meer zonder. Om een uur of 1 weer vertrokken maar na 5 km voelde ik mijn knieen al. Vooral de gestootte linkerknie. In Zeewolde ben ik gestopt. Ik kom mijn knie niet meer ronddraaien, of ik nu kracht zette of niet. Met 15 km per uur verder gefietst tot Amersfoort. Daar is Herman op mijn verzoek verder gereden naar huis. Ik heb lang gepauzeerd en ben tergend langzaam naar huis gereden. Je moet wel heel boedhistisch zijn om lachend schoolkinderen voorbij te laten gaan, but I tried. Rond 8 uur (7 uur over 100 km !!! ) kwam ik eindelijk thuis.

Ruim een week later, woensdag 7 december om precies te zijn, waren mijn knieen weer prima in orde en ben ik weer naar Dronten gereden. Om 6 uur weg in donker. Het zou gaan stormen, hagelen en onweren maar ik heb er om gelachen; ik heb immers een velomobielkap! Wat een ideaal ding is dat toch. Wim en Jan, nogmaals dank ! Rond half 11 kwam ik weer in Dronten aan en werd mijn strada onder handen genomen: korte 155 mm cranks er in, trapas 1,5 cm naar voren en klaar. Half 12 kon ik weer vertrekken en het zou spannend worden want ik had windkracht 5 a 6 tegen. Gelukkig had ik geen centje pijn meer in de knieen dankzij de korte cranks. Ik schakel nu meer heupspieren in want ik had na afloop ongelofelijke pijn in mijn kont. Alles beter dan pijn in mijn knie. Ik ben weer 400 km verder en maak met veel plezier mijn rondjes in de betuwe. Helaas geen oliebollentocht dit jaar. Precies die dag komt onze vriend Ruud uit Canada op bezoek...dat wordt dus niks.