bloesemtocht

Zondag 25 april. Verleden week stond de appelbloesem nog niet in bloei, vandaag wel. Nog 2 weken en dan zijn de mooie sneeuwwitte bloemen weer verdwenen. Verleden week werd de Rode Kruis Bloesemwandeltocht georganiseerd en wandelden duizenden mensen langs kale bomen. Vandaag halen we de stadsjongen Beekmans op om hem eens een natuurlesje te leren. Het zou een appelig dagje worden. Om 8 uur is Herman bij mij. Omdat we met Marcel pas om 10 uur afgesproken hebben in Utrecht drinken we eerst maar een bakkie koffie. De eerste is toch vaak het lekkerst. Ik was ook nog niet helemaal zo ver deze keer. Om half 9 vertrokken we naar Culemborg. De pont ligt om 8.45 aan de overkant. We wachten en wachten. Om vijf voor 9 gaat de pontbaas pas aan boord, zijn dienst begint om 9 uur. Mopperdemopper, nou moeten we toch nog opschieten. Het duurt allemaal eeuwen voor ons gevoel en om ong 9.15 schieten we de pont af. Ik weet aan de noordkant van het Amsterdam-Rijnkanaal een mooi strak fietspad naar Utrecht. Mooi glad speedasfalt. Ik duik achter mijn schermpje en geef gas. Mijn gloednieuwe Furious Fred achter staat op 7 bar en loopt superlicht. Ik rijd 47 en wacht op het gele gevaar in mijn spiegeltje. Ik zie Herman wel, maar hij komt niet dichterbij, de afstand wordt eerder groter. Hij heeft zijn kojaks vóór omgewisseld voor PM 47 en voelt dat ze veel zwaarder rijden. Hij twijfelt zelf of het tussen de oren zit. Het zijn niet zijn banden. Om kwart voor tien zijn we in Utrecht en ontmoetten we Marcel. Even kletsen en op naar de koffie. In Nieuwegein is alles nog dicht. Wegrestaurant VanderValk dan maar in Vianen. We zetten de velo's op de parkeerplaats (auto) en drinken koffie en eten appelgebak met uitzicht op onze fietsjes. We gaan Marcel vandaag laten zien waar die appels vandaan komen. In Vianen pikken we het Merwedekanaal op en dit kanaal brengt ons naar de Linge en wel bij Arkel. De Linge kronkelt daar en is overvol met fietsers, motoren, scooters, oldtimers, wandelaars en...3 velomobielen. De grond rondom de Linge is zeer vruchtbaar, heet niet voor niks de Betuwe en al snel zien we de boomgaarden. Foto's van de mooie bloemen. Grappig idee dat dat nou een appel wordt. Bewust laten we de snelheid even voor wat het is en gaan we recreatief toeren. Heerlijk eigenlijk, armen buiten boord, 25 per uur en genieten van de natuur. Bij Beesd begint de befaamde Appeldijk. Oude hoogstambomen langs een smal dijkje. Hier stond het verkeer af en toe vast. Blijven lachen is het beste en rond 1 uur zijn we al in Tricht en is het tijd voor koffie met alweer appelgebak. Ik wissel wat natte T-shirts in voor droge en een uur later nemen we afscheid van Herman. Hij slaat af naar Zaltbommel. Ik laat Marcel oranjestad Buren nog even zien en via Asch gaan we naar Beusichem om daar de pont te nemen. Die pont heb ik nog nooit zo druk gezien. Via het Amsterdam-Rijnkanaal weer terug naar Utrecht. Marcel wist het verder wel te vinden. In Utrecht lieten we 2 niet slechte wielrenners zien hoeveel logischer het is om in een strada/quest te fietsen. Met 120 km in de benen razen we ze met 47 voorbij en houden we die snelheid nog lang vast tot we ze niet meer zien in de spiegels. We nemen afscheid en ik besluit om richting de Dom te rijden. Ik kan dat kanaal echt even niet meer zien. Mijn linker-knie doet trouwens pijn. Ik krijg dit meestal als ik teveel geremd (en opgetrokken) heb. Paar dagen rust en dat is het wel weer weg. 6 uur thuis, 150 km gereden.

De Furious Fred is de 50-559 zonder anti-lek. Nog geen 300 gram, ik heb dus 700 gram winst (verlies is beter) tov de PM 54. Het lekverhaal moet Joe maar oplossen in de binnenband. Morgen krijg ik de Durano's en ga ik die eens testen. 28-406. Snel zullen ze wel zijn en ik ben weer een kilo lichter tov PM47. Maar de grote vraag is: hou ik nog voldoende comfort over . Ik hou u op de hoogte...

Joe's Super Sealant

Gisteren reed ik de laatste 20 kilometer niet zo heel lekker meer. Dat mag natuurlijk, na 120 km gereden te hebben en de wind niet meer mee. Ik had al eens geknepen in mijn voorbanden maar die voelden prima hard aan. Vanochtend maar eens kijken naar de druk in mijn achterband en wat bleek: zeker een bar uit mijn Perfect Moiree 54. Tijd om de achterband (voor het eerst) maar eens los te halen en te checken hoe de binnenband eruit ziet. Wat blijkt: een scherp stuk glas door de buitenband heen heeft een gat geprikt in de binnenband en is weer netjes gevuld met Racing Sealant. Alleen een bar bijpompen zou voldoende zijn, maar toch maar een plakker erop voor de zekerheid. Het blauwe velglint van het 559 wiel ziet er trouwens wel mooi uit. Dekt alles veel beter af dan het rubberen lintje van het voorwiel . Deze heb ik al vervangen maar het lint om het achterwiel laat ik zitten.
Op de foto is goed te zien hoe Joe te werk gaat. Thanks mate !

Ps: Het kleine gaatje in de witte vulling is ontstaan tijdens het schuren (voor een duidelijke foto). Flink op druk en in een emmer water was het gat potdicht.

Met Beekie door het groene hart

Een vrijdag waarop alles kan. Vroeg opstaan, patienten behandelen en om twaalf uur gooi ik wat droge T-shirts in mijn Strada, eet snel een boterham met Pindakaas en klim in mijn fiets: op naar Breukelen ! Dat kan omdat mijn echtgenote het roer overneemt (ook fysiotherapeut sinds een jaar) en 0mdat ik gisteren een grote pan Broccoli-cremesoep gemaakt heb met 2 grote platen Pizza. Eten voor 2 dagen dus, voor 6 man. Nu alleen nog zorgen dat ik om 2 uur in Breukelen sta. Windje tegen dus mijn super-ventilerende kap met schoorsteen op de fiets met het schermpje erop. De wind glijdt over me heen en ik houd makkelijk de 32 op de teller. Om 1 uur rijd ik al langs het Amsterdam-Rijnkanaal richting Nieuwegein. Een vrouw laat haar honden uit. Nou ja, honden: kalveren zijn het. Hoger dan mijn Strada. Ik toeter 2 keer een end vantevoren. De honden lopen los en ik heb geen zin om gas terug te nemen. Eén hond zie ik denken....wat is dat, een prooi?? Het beest loopt midden op het fietspad en zet aan om achter mij aan te sprinten. "Helaas" rijd ik over een voet van het beest. Ik voel een bonk en kijk in mijn spiegel. De hond loopt nog gewoon rond, niks aan de hand. Mevrouw de hondenuitlater: op een fietspad rijden fietsen. Houd uw hond in de gaten svp.

Om kwart voor 2 hoor ik mijn telefoon: Beekie is er al. Tja....dacht ik eindelijk eens iets vroeger te zijn, ben ik weer de laatste. 10 over 2 stond ik bij de afslag naar Kockengen en ontmoette ik Marcel. Een praatje en een broodje en op pad. Het mooiste weer wat je kunt bedenken: fris en veel zon. Nét voorbij Kockengen herkende ik de "Hollandse Kade". Linksaf dus en heerlijk toeren door de weilanden. Het is alweer een tijd geleden dat ik hier voor het laatst gefietst heb, maar dit blijft een mooi stukje Nederland. Kievitten en ooievaars rondom ons. Via Harmelen naar Woerden : de streek die ik op mijn duimpje ken, mijn geboortegrond. Via de Lange Linschoten naar Oudewater en daar bij de Heksenwaag op de brug koffie met appelgebak. Beekie dacht dat we in Venetie waren. Een aardige mevrouw maakte een foto van ons, zie Beekies Blog.

We hadden trouwens bar veel bekijks vandaag. Er werd in en om de velomobielen gescharreld en we moesten veel vragen beantwoorden: Moet je zelf fietsen of zit er een motor in? Hoe hard gaat hij ?(blijft een lastige vraag). Op naar Haastrecht (via kromme dijken, ik snap de naam ineens) en vandaar naar de Vlist. Een pareltje in het groene hart. De weg langs de Vlist naar Schoonhoven. Voor wie hem kent: er is een autokant(westelijk van de Vlist) en een fietsweg (oostelijk). Natuurlijk nemen wij de fietsweg, maar aanwonenden mogen daar wel rijden. Tjonge, wat wonen er daar veel mensen "aan". Twee auto's kunnen elkaar daar niet passeren, een Velomobiel en een auto wel. Op een gegeven moment kwam er een tegenligger (luxe auto), maar deze mijnheer ging maar zeer zuinigjes aan de kant. Ik reed voorop en dacht er wel langs te kunnen, maar eenmaal bij de staart van de auto gekomen belandde ik met mijn rechtervoorwiel in de berm en een paar cm daarnaast lonkte de Vlist al naar me...op de rem dus. Mijn linkerwiel zat vast tegen de auto en daarna hoorde ik een krak achter me. Marcel verwachtte dat ik door kon rijden en botste tegen me op. De mijnheer uit de auto was zeer verontwaardigd: "waarom rijden jullie in die gekke karretjes op dit smalle weggetje ? " vroeg hij ons. Ik werd ook boos en vertelde hem dat dit de wereld op zijn kop was: "deze weg is juist voor fietsen gemaakt mijnheer en wees maar blij dat wij niet met de auto zijn want dan konden we elkaar hier al helemaal niet passeren ", antwoordde ik hem. De auto en mijn fiets hadden echter geen schade, alleen Marcel had een kraakje op de neus. Onder de lamp was de lak versplinterd. Volgens mij wel te repareren door Velomobiel. De body daaronder was verder niet kapot. Gek genoeg niks te zien op mijn staart. Het blijft een gebruiksvoorwerp en het is een kwestie van tijd en dan heb ik ook dat soort deukjes.

In Schoonhoven een lekkere cola in de zon met weer veel belangstellenden. Ik liet een peuter van vier de verschillen zoeken tussen de (rode) Strada en de (rode) Quest. Grappig, hij kon geen verschil in de wielen zien, wel zag hij ander veel kleinere verschillen zoals een stukje klitteband op de neus.

Na de pont over de Lek één rechte weg naar Gorinchem. Koptelefoon op en 47 rijden dus. Windje in de rug. Bij de voet van de brug over de Waal gaven we elkaar een hand. Marcel moest nog een km of 25. Ik ook zoiets. Kwart over 6 thuis, 140 km. Pizza met Boccoli-cremesoep...weer.

Retourtje Dronten

De dag voor Kerst naar Velomobiel.nl, dan ook maar de dag voor Pasen naar Dronten. De voorspelling voor deze zaterdag was weer heel slecht. Het zou volgens buienradar eigenlijk de hele dag regenen, met kans op hagel en af en toe een donderslag. Vrijdagavond laat besloot ik toch maar om mee te gaan met Herman. Het is afzien natuurlijk, maar zo'n dag is te leuk om over te slaan. De krenten in de pap zal ik maar zeggen. Vrijdagavond overigens op bezoek bij vrienden met wie we één passie delen: "wijn". Er gingen 3 flessen door, dus ik was zaterdagochtend om half 6 niet heel makkelijk wakker te krijgen.Nog niet geheel nuchter van start gegaan, maar gelukkig windkracht 5 in de rug en het zou tot 12 uur droog blijven. Rustig de alcohol uit mijn bloed peddelen dus... De heenweg geen druppel water uit de hemel te verwachten...en dat gebeurde ook niet !

Foto: pont Beusichem

Route:

Doorn - Amersfoort - Nijkerk westelijk voorbij, via de Palestinaweg - Brug - Biddinghuizen - Dronten. 96 KM.

Om half 7 vertrokken vanuit Geldermalsen en om iets voor 11 uur kwamen we aan in Dronten. Prima rit, weinig of geen oponthoud. Een lekker bakkie koffie in wegrestaurant Amersfoort was de enige reden voor een wat langere pauze.

Bij velomobiel moesten er veel kleine dingen gebeuren; een oogje aan de staart om mijn dakje aan te bevestigen als ik hem omgedraait over de bult meeneem, opvulblokjes om mijn reservewiel klem te zetten, reserve-buitenband 40-559 marathon racer, biba's. Maar het belangrijkste is dat mijn wielen niet meer naar rechts trekken. Ymte constateerde dat mijn re-voorwiel een paar mm meer naar voren stond tov het linker. Het kopje op de lange stang vóór 3 slagen uitdraaien en de wielen stonden gelijk. Snel een proefritje en gelukkig; ik kan weer met losse handen rijden (niet te lang ;-) ). Om precies 12 uur nog even een foto gemaakt van waarschijnlijk de snelste Quest. We hebben het bieden gevolgd, 6000 euro voor de mooie fiets van Wim Schermer. Herman liet een 57 tands voorblad monteren. Iets waar ik niet aan moet denken, maar hij fietst er lekker mee. Rond 1 uur weer vertrokken. Buienradar had het weer goed voorspeld: het regende flink nu. Tegen de wind in naar Harderwijk. We wilden nu eens via Voorthuizen, Putten, Barneveld naar Amerongen. Iets korter en meer beschutting. Deze route beviel niet erg. Steeds door drukke winkelgebieden, stoppen en optrekken dus. En net zoals een paar jaar geleden weer verschillende wegomleggingen. We kwamen er wel uit, maar het houdt erg op. Vlak voor Barneveld begon het enorm te hagelen. Doorfietsen was geen optie. Ik zette de fiets op de rem, kroop in de cabine en sloot met de deksel het gat volledig af. Het zal wel geen gezicht geweest zijn, maar zo bleef ik nog een beetje droog. Ik wilde deze keer eens zonder dak rijden. Het waren nml allemaal buien. Een dak is goed voor een langere regenperiode. Bij korte buien is het handiger om een pet op te zetten en die vast te zetten met een zweetband. Dat lukte eigenlijk wel aardig, mijn pet waaide niet af terwijl de wind er aardig aan trok. Voorbij Barneveld een lekkere bak soep met een biertje. De zon kwam er daarna door en de wereld zag er ineens heel anders uit. Het laatste stuk raffelde we af in 2 uur. Eindelijk weer eens snelheden achter in de 30 (met tegenwind). De beklimming van de Amerongse Berg was kaassie voor de Strada. Daar voelt hij zich thuis. Geen gekke dingen meer en moe maar voldaan liet ik om kwart over 7 het bad vollopen.

Terug naar Tricht

Na een erg gezellige familiedag (zaterdag) in ons vakantiehuis in Schoorl sliep ik nog één nachtje on my own (wat een stilte als je een gezin met 4 kids gewend bent ! ) en stond ik om 9 uur op. Inpakken, beetje schoonmaken en om half 11 reed ik alweer. Deze keer eens geluk: de wind was gedraaid en waaide uit noordelijke richting: precies goed ! Het was zondagmorgen en de wielrenners waren weer ontwaakt. Via Bergen naar Bakkum en Castricum. Mooie rechte wegen en in Noord Holland scheen wel de zon!! Ik volgde de route van de fietsersbond op mijn GPS. Rond spaarnwoude wist de routeplanner een mooi pad door het bos. Leuk om eens een andere route te rijden. Pontje over het Noordzee-kanaal en op naar Bovenkerk. De planner wist een vervelende route langs de Poel. Eigenlijk wel mooi maar er werd veel gewerkt aan die weg. Dus veel extra zoekwerk. De snelheid ging er ook aardig uit. De strada kreeg ik niet meer boven de

30 . In Bovenkerk bij een tankstation 2 goeie bakken koffie genomen en even in de rechter voorband geknepen. Halfvol ! Dat betekent dat Joe's antilekvloeistof zijn werk goed gedaan heeft. Bijpompen naar 6 bar en het lek is weer gerepareerd. Toch wel makkelijk spul.

Na Bovenkerk ging ik vroeger altijd via Uithoorn en Mijdrecht naar Wilnis. Vandaag koos ik voor de fietsersbondplanner en reed ik naar Nes aan de Amstel. Kronkel de kronkel langs de Amstel en bij Nes aan de Amstel een kabelpontje. Een stel vrouwelijke wandelaars keken naar mijn fiets en moesten ineens ontzettend lachen. "Jullie lachen me toch niet uit hé " vroeg ik ook lachend. "Nee, hoor.. de fiets is heel mooi maar die voetjes die eronder uit komen; dat ziet er zo grappig uit". Nog even de Flinstones erbij gehaald natuurlijk. Om 2 uur reed ik de pont af en maakte ik een beetje haast: ik wilde om 3 uur thee drinken bij mijn Moeder in Linschoten en rond half 6 thuis zijn want we hadden nog een eet-afspraak bij vrienden in Tricht. Voorbij Wilnis stond er ineens bij iedere rotonde politie en was de autoweg afgezet. Ik begreep van een toeschouwer dat de wielerronde van het groene hart elk moment voorbij zou komen. Even stoppen en een plaatje gemaakt:

Naar kamerik kon ik nog dik in de 40 blijven rijden en konden wielrenners mijn wiel niet houden, wat ze ook probeerden. Ongelooflijk eigenlijk; fiets van 35 kilo vol met kleding, slaapzak, eten, reservewiel, dakje ,al ruim 100 km in de benen en die racefietsers moeten het laten afweten.

Om 3 uur een bakkie thee bij mijn moeder, kletspraatje over het weer en meer van dat soort dingen, en om 4 uur weer gestart voor de laatste 40 km . Het ging erg lekker. Op het fietspad van Culemborg naar Tricht nog even alles uit de kast en kon ik nog een 52 op de fietscomputer toveren. Om kwart over 5 was ik thuis en smaakte het koude pilsje hemels.

145 km

Naar Schoorl

Vrijdag vertrok ik om 11 uur uit Tricht. Het zou een bijzonder leuke tocht worden. Eindbestemming: Schoorl. Na een paar schitterende dagen was het vandaag helaas miezerig en koud. Er was regen voorspeld en ik had al flink wat bagage bij me ivm 2 overnachtingen dus ik heb mijn dakje maar achterstevoren op de bult bevestigd. Dat bleef prima zitten, ondanks pittige windvlagen. Vanaf Schalkwijk heb ik het Amsterdam-Rijnkanaal gevolgd richting Driemond. In Kanaleneiland (Utrecht) herkende ik de weg nog van de oliebollentocht. Vrij snel was ik Utrecht weer uit en rond kwart voor één riep ik Marcel op, die paraat stond in Driemond om mij tegemoet te rijden. De wind was behoorlijk, maar gelukkig zuidwest dus ik kon aardig tempo maken. Was het nou suggestie of zorgt het dakje voor een betere aerodynamica ? Ik kon in ieder geval makkelijk de 40 houden en dat is toch echt wel eens anders. Iets onder Amsterdam kwam ik Beekie tegen. Lekker dat ik even niet meer op de route hoefde te letten. Beekie loodste mij feilloos door Amsterdam. Dat gaat dus echt op zijn Beekies: midden op de trambaan. Luid toeterend. Opzij opzij opzij.... Nooit onder de 20. Of soms toch wel ;-) . Langs het Leidseplein naar het station en vandaar richting de pont over het IJ naar Zaanstad.





Na wat gekronkel ivm wegomleggingen rond Zaanstad konden we weer snelheid maken richting de Woude



Met wind in de rug bleven we goed in de 40 rijden en volgens mij was het iets voor half 4 toen we de Woude bereikten. Onderweg was ik koffieloos gebleven (gek, bijna geen tankstation tegengekomen) dus de koffie bij Wim Schermer (wie kent hem niet) smaakte verrukkelijk. Wim woont echt magnifiek. Omgeven door water in een schitterende woning. En natuurlijk ging het over banden, GPS, rammels, lagers en kettinggeleiding. Om iets na vieren moest ik echt weer weg want ik wilde rond half 6 in ons vakantiehuisje zitten. Dus afscheid genomen van Marcel en Wim en een mooi fietspad gepakt naar Alkmaar. Ik ken die weg nog uit mijn bukperiode. Ik haatte die lange weg met maar één bocht. Nu raffel ik die weg in no time af en voor ik het weet sta ik midden in Alkmaar. Daar giet het trouwens . Gelukkig heb ik mijn dakje niet voor niks meegenomen. Omdraaien dat dak en ik reed kurkdroog naar Schoorl. Altijd leuk om de file-rijdende auto's met een gangetje van 40 in te halen. Om half 6 is mijn doel bereikt: Schoorl !

En weer plat

Heb ik geluk of heb ik pech, ik weet het niet. Voor de tweede maal klapt mijn band terwijl de strada gewoon thuis stil staat. En voor de tweede maal zit er een gat net naast mijn ventiel. Geen gedoe onderweg is mijn geluk, de pech is dat ik dit probleem snel moet oplossen.

Naast het ventiel zie ik twee bobbels zitten in de binnenband. Slappe plekken in de binnenband veroorzaakt door een waardeloos velglint. Ik ben nooit gecharmeerd geweest van rubberen elastische velglinten. Iedere racefietser weet dat een katoenen velox '"Jante" velglint beter is. Deze kan hogere drukken verdragen. Die rubberen gevallen kunnen in de kliko. Goed voor een stadfiets maar niet voor een Strada of Quest. Omdat mijn binnenband vol zit met Joe's super Smurrie wil ik hem proberen te redden en plak een plakker over een groot deel rondom het ventiel. En ik rijd snel naar de plaatselijke fietsenboer die gelukkig nog wat mooi Velox velglint heeft. Helaas is het wat aan de brede kant maar volgens mij maakt dit niet veel uit. Het lint zit vooral rondom het ventielgat veel mooier en heeft daar geen scherpe randen. De oude binnenband blijkt echter niet meer te redden: de witte vloeistof zorgt er denk ik voor dat de solutie niet meer optimaal werkt en de plakker blijft niet meer zitten. Een nieuwe binnenband dus, 6 bar erin .. en verder inpakken voor de tocht van morgen. Om 10 uur vertrek ik naar de provincie met de meeste velomobielen en velomobielrijders: Noord-Holland en wel Schoorl. Rond 1 uur vangt Superbeekie mij ergens op in de buurt van Abcoude en "loost" mij door of langs Amsterdam. Zal mij benieuwen of ik een beetje in de buurt van hem kan blijven. Zaterdag knappen we met de familie in Schoorl een vakantiehuisje op en zondag weer terug.