2 maal Dronten

Afgelopen 2 weken stonden vooral in het teken van mijn knieen. Wat betreft het fietsen dan.

Zaterdag 2 weken terug ben ik met Herman de Ridder, mijn trouwe velomobielmaatje, naar Dronten gefietst. Eigenlijk voor niet veel bijzonders: een paar nieuwe bandjes en de speling van het stuur nakijken. O ja, nog een reden: ik wilde de Quest XS even proberen. Ik zit op de kritische lengte, 1.80 m , en misschien zou het wat voor me zijn. Ik gleed er eigenlijk makkelijk in, maar stootte al snel met mijn knie tegen de carrosserie. Mm...daar heb ik met mijn strada nooit last van. Tijdens het fietsen stootte ik overal tegenaan met mijn schoenen, ik zat erg hoog (niet aerodynamisch) en kwam al snel tot de beslissing da di um nie ga worre (kijk, ik kom wel uit de betuwe hé) . Dat geknoei met gesloten wielkasten heb ik ook geen zin in, evenals de aanschaf van een nieuwe racekap (instapgat kleiner). Niet doen dus. Eva liet een paar mooie elleboogsteunen zien die ze in mijn Strada heeft geplakt. Perfect hoor. Ik kan nu al niet meer zonder. Om een uur of 1 weer vertrokken maar na 5 km voelde ik mijn knieen al. Vooral de gestootte linkerknie. In Zeewolde ben ik gestopt. Ik kom mijn knie niet meer ronddraaien, of ik nu kracht zette of niet. Met 15 km per uur verder gefietst tot Amersfoort. Daar is Herman op mijn verzoek verder gereden naar huis. Ik heb lang gepauzeerd en ben tergend langzaam naar huis gereden. Je moet wel heel boedhistisch zijn om lachend schoolkinderen voorbij te laten gaan, but I tried. Rond 8 uur (7 uur over 100 km !!! ) kwam ik eindelijk thuis.

Ruim een week later, woensdag 7 december om precies te zijn, waren mijn knieen weer prima in orde en ben ik weer naar Dronten gereden. Om 6 uur weg in donker. Het zou gaan stormen, hagelen en onweren maar ik heb er om gelachen; ik heb immers een velomobielkap! Wat een ideaal ding is dat toch. Wim en Jan, nogmaals dank ! Rond half 11 kwam ik weer in Dronten aan en werd mijn strada onder handen genomen: korte 155 mm cranks er in, trapas 1,5 cm naar voren en klaar. Half 12 kon ik weer vertrekken en het zou spannend worden want ik had windkracht 5 a 6 tegen. Gelukkig had ik geen centje pijn meer in de knieen dankzij de korte cranks. Ik schakel nu meer heupspieren in want ik had na afloop ongelofelijke pijn in mijn kont. Alles beter dan pijn in mijn knie. Ik ben weer 400 km verder en maak met veel plezier mijn rondjes in de betuwe. Helaas geen oliebollentocht dit jaar. Precies die dag komt onze vriend Ruud uit Canada op bezoek...dat wordt dus niks.

Bevrijdend ritje

Beter een laat berichtje dan helemaal niet. Het is alweer een paar zaterdagen geleden dat ik met Herman samen een tochtje heb gereden. Allebei waren we nog nooit in het Bevrijdingsmuseum in Groesbeek geweest. Een mooi excuus voor een lekkere rit naar de heuvelachtige grensstreek. Het was een graad of 16, eigenlijk net even te warm voor de racekap, maar Herman had mijn kap nog niet gezien dus de kap ging op de fiets. Om 9 uur vertrokken richting Tiel en op zoek naar een koffietent. Dat valt voor tiennen op zaterdag dus echt niet mee. Pas in Nijmegen zou het kunnen, maar dan konden we net zo goed even de Duitse grens over steken en in Kranenburg een konditorei op zoeken. Na een stevige apfelstrudel en 2 bakken koffie klommen we verder naar Groesbeek. Het museum was erg indrukwekkend vond ik. Een aanrader voor iedereen die van de huidige vrijheid geniet. Zo vanzelfsprekend is het niet. Rond Groesbeek is erg hard gevochten om de Waalse brug bij Nijmegen in handen te krijgen. En te houden. Bij "stem op Mussert" moet ik denken aan de angst die er nu heerst bij sommigen in Nederland.
En één van de redenen voor Duisland om een oorlog te beginnen was: een Beurskrach waardoor aandelen niks meer waard waren. Opletten dus, alhoewel het zo'n vaart niet meer zal lopen denk en hoop ik. Terug naar huis voelde ik toch dat we wind tegen hadden gehad op de heenweg. We reden nu constant boven de 40 en raceden over de Waalse dijken naar huis. Vlak voor Tiel nog een stop voor de traditionele Tripel...alleen, die hadden ze niet. Voor mij 2 dubbels dan maar en gewoon bier voor Herman. Schitterende rit met schitterend weer. Ca 150 km gereden.

Nog 1 opmerking: In Kranenburg zijn we even van het fietspad afgeschoten de rijbaan op en daar was het asfalt zo mooi dat ik de 62 aantikte. De weg was daar vlak, maar er ging een kleine afdaling aan vooraf dus ik tel hem maar niet. Let ook even op de vouwfiets uit 1942...

scherm XL en staartpuntje

2 nieuwe dingen waar ik blij mee ben: een groter scherm wat mijn gezicht helemaal uit de wind houdt en waar ik bij regen nog onderdoor kan kijken. Bevestigd op de rand waar de deksel op rust. Het scherm past zelfs ook nog op de schuimdeksel. Voordeel is dat de overgang van body naar scherm nu bijna naadloos is. Bij mooi weer is dit een goed alternatief voor de racekap.

Ten tweede heb ik een klein staartpuntje laten maken bij een stoffeerder. Het is een soort polyeter, schuimrubber dus, maar wel van zeer stevige kwaliteit. Gisteren ben ik naar de winkel gefietst, de eigenaar bekeek mijn fietst en snapte precies wat ik wilde hebben. Met mooie zaagapparatuur maakte hij snel een puntje en voor 2 euro 50 was ik klaar. Spuitbusje verf was nog duurder.

Het puntje zit met klittenband vast en blijft erg goed zitten. De brede stompe staart van de strada zorgt volgens mij voor erg veel wervelingen achter de strada en dit zog vertraagt de vaart behoorlijk. Een eerste proefritje was veelbelovend, ik kon makkelijk de 45 vasthouden. Geen bewijs, ik weet het. Voorlopig rijd ik weer erg lekker in deze zomerse herfst.

boodschappen doen in Duitsland

Wat een schitterend weer vandaag ! Omdat er wat produkten zijn die je alleen (goedkoop) bij een Duitse Aldi kunt kopen ben ik direct na mijn werk (12.15 uur) vertrokken richting Kleve. Tricht ligt zeer centraal in Nederland, en gek genoeg is alles dichtbij. Utrecht ligt 25 km verderop, Den Bosch 30 km, Rotterdam 45 en Duitsland 65 km. Station Geldermalsen (10 minuten wandelen vanaf mijn huis) is ook een mooi spoorkruispunt: er gaat een trein naar Dordrecht, Tiel, Utrecht en Den Bosch. Genoeg reclame voor mijn dorp :). De tocht verliep zeer spoedig mede dankzij Wims schermpje. Steeds snelheden rond de 40 per uur, zowel wind mee als tegen. Wel heb ik het klittenband aan de zijkant nu een verdieping hoger gezet: tegen de rand van het instapgat. Het scherm staat nu nog mooier (vind ik). De route liep langs Tiel, Dodewaard naar Nijmegen (noordelijk van de Waal) Nadeel is dat de waaldijk nog al slingert, maar groot voordeel is dat ik nu de Nijmeegsebrug (heettie zo?) kan nemen en in oost-nijmegen uitkom. Het centrum van Nijmegen hoef ik dus niet door, gelukkig. Direct na de brug linksaf en al snel volgt het bordje: Duitsland. Gaaf! Mijn strada was nog nooit in het buitenland geweest, besef ik me nu. In Kranenburg was al een Aldi, dus ik hoefde niet verder naar Kleve. In minder dan 2 uur was ik trouwens ik Duitsland. In de Aldi heerste weer de Duitse grundlichkeit: snelle service, maar wat kijkt iedereen serieus. Valt me altijd weer op. Om half 3 reed ik alweer richting Nederland. Nog even een boodschap voor het avondeten en precies om 5 uur was ik alweer thuis. Mijn vrouw moest ontzettend lachen toen ik vertelde dat ik naar een Duitse Aldi was geweest om boodschappen te doen. Overigens nog een tip voor Gocycle-rijders: pomp de banden lekker op tot rond de 5,5 bar. Er is duidelijk minder rolweerstand voelbaar boven de 5 bar (kijk maar naar de testen van W Schermer) en het comfort is nog meer dan voldoende. Ik doe het al een half jaar zonder enkele lekke band of verbogen velgen. Gegroet!

Luchthappers en reactie

Iedereen heeft het over een slechte zomer. Geen weer om te fietsen. De "het regent bijna nooit" site moet het onderhand echt moeilijk gaan krijgen. Ik denk dat ik mijn racekap precies op het juiste moment kreeg. Als ik op buienradar veel regen zie denk ik: Yes, mooi fietsweer! Met de racekap is fietsen in de regen erg leuk geworden. Het carbon materiaal zuigt geen water op zoals bij de normale velomobielkap. Dit water rolt gewoon van de fiets af en gaat niet vervelend verdampen zoals in de stoffen kap. De enige echte beperkende factor van de racekap is de warmtestuwing en het gebrek aan ventilatie. Omdat ik erg diep in de strada zit kijk ik net boven de opstaande rand van de kap uit en als ik het vizier open zet om ventilatie te krijgen voel ik een flinke bries boven mijn hoofd en veel te weinig in mijn gezicht. Ik merkte dat als ik ter hoogte van de spiegels de kap omhoog duw, ik veel meer luchtstroom langs mijn borst en nek kreeg. Op de site van Strada 3 las ik al iets over een luchthapper. Heel simpel maar zeer doeltreffend. 2 blokjes met klittenband ter hoogte van de spiegels en klaar is kees. Op de foto zie je het resultaat. Een flinke kier. Iets wat natuurlijk weer nadeling is voor de aerodynamica van de kap, maar ik kan het vizier weer op een veel kleinere kier zetten. Misschien dat dit weer wat compenseert. Vandaag een tocht in de regen en het was echt heerlijk fris in de fiets. Soms een spatje regen door de kier, maar deze spetters bereiken mijn bril niet, de spetters die onder mijn vizier uitkomen wel. Het vizier staat nu op zo'n klein kiertje dat mijn bril droog blijft. Ook nog eens veel veiliger. Er zullen denk ik nog maar heel weinig ritten volgen zonder kap.

Reactie:

Beste Marc en anderen: op de één of andere mannier kan ik niet reageren via mijn google-account. Ik moet telkens opnieuw inloggen. Ergens zal een instelling fout staan denk ik, maar ik ben er nog niet achter welke. Daarom reageer ik maar even op deze wijze:

Gisteren ben ik in de regen dezelde brug opgereden en reed met gesloten kap naar beneden en haalde een topsnelheid van 35/uur. Daarna de kap beneden in het gras gelegd (linke soep) en opnieuw naar beneden zonder kap en haalde een max van 34 per uur. Ik heb dit maar 1 keer gedaan. Het is dan ook maar even een indicatie. De verschillen worden pas echt groot bij hogere snelheden denk ik.

Ik wist overigens niet van het bestaan van de Sinner-kap en heb de foto bekeken. Mooi ontwerp. Toch zie ik meteen al wat nadelen. Ik rijd in de winter ook graag en veel en heb juist een scherm gemaakt die de zijkanten afdicht. Zie http://paul-strada.blogspot.com/2010/12/wintervizier.html

Ooit een sneeuwbui met wind op de zijkant meegemaakt ? Ik wel. IJskoud en nat wordt je ervan. Die gaten kunnen dus beter dicht als het koud wordt. Verder zijn de vizierstijlen vooraan niet handig. Daar heb je juist zicht nodig. Wat je nodig hebt voor goede ventilatie is voldoende inlaat en uitlaat. De kap van Wim is speciaal voor de strada gemaakt en is iets gekiept waardoor ik een mooie brede luchtuitlaat achter heb. De wind gaat, zeker met luchthappers, nu langs mijn gezicht en borst naar de uitlaat achter. Ik ben zelfs bang dat bij de gaten in de zijkant deze luchtstroom verstrooid wordt. Verder is een gewichtsverschil van 400 gram best veel. Toch weer een bidon met drank extra. Ik heb nog geen beslagen vizier gehad met mijn kap en kan alles goed overzien. Ook de dode hoeken en als ik wil kan ik zelfs door de kier in de achtertunnel kijken.

Verder is een velomobielkap ook weer veilig en beschermt je tegen allerlei onheil van buitenaf: insecten, takken, stenen, sneeuwballen ;-)

Succes met je keus

Paul

schermpje 0.8 km/uur sneller bij 35 km/uur

Vandaag heb ik een uur lang heuveltraining gedaan. Brug op, 35 per uur naar beneden. Keren, weer brug op en naar beneden. Keer op keer tot ik er spierpijn van had. Ik wilde nu wel eens weten hoeveel ik harder ga met Wim's schermpje bij een snelheid van rond de 35 per uur. En telkens ging ik zonder scherm 34,2 en met scherm 35 per uur. Er zat wel eens 0,1 km/uur verschil tussen maar echt niet meer. Volgens mij is dit een erg betrouwbare meting. Steeds heb ik exact dezelfde lijn aangehouden (links langs de witte markering). Binnen 5 minuten kon ik 2 testen doen, met en zonder vizier. Factoren wind en luchtdruk kunnen binnen die tijd nog niet snel veranderen. verder blijven alle factoren gelijk. Zelfs mijn houding in de strada, de stand van de voet op het pedaal, de stand van mijn hoofd en de startsnelheid blijven gelijk. Er is boven op de brug namelijk een gootje. Daar sta ik met beide voorwielen in en ik start door daar de wielen net uit de goot te drukken. De zwaartekracht doet de rest . Wat mij betreft een prima score voor een stukje lexan. Ik zit ook nog eens uit de wind en ik kan weer Genesis luisteren en Peter Gabriel verstaan zonder teveel windgeruis. When the lamb...Lies down..

Wim Schermpje

In navolging van veel andere Bloggers zet ik hem er ook maar op: Wim's schermpje.

Het orgineel had maar 3 bevestigingspunten. 1 bevestigingspunt bovenop vind ik te weinig.

Na een proefritje bleek het scherm ook ontzettend te rammelen op klinkerweggetjes. De 2 klittenbandstrookjes bovenop de body zaten er al en wil ik houden om mijn racekap op te fixeren tijdens het uitstappen. Het schermpje zit met 4 bevestigingspunten geheel rammelvrij en strakker op de body; ik hou hem zo en vind het tot nu toe het beste schermpje. Ik heb al aardig wat geexperimenteerd met schermpjes . Vanaf 2008 rijd ik al met een schermpje bovenop de body en ik kan echt niet meer zonder. Het stellen van het scherm gaat prachtig via de klittenbandjes aan de zijkant. Wat mij betreft het ei van columbus ;-)

racekap

Om 10 voor 2 passeer ik het bord Geldermalsen. Ik kijk nog eens op mijn horloge.. 10 voor 2. Het staat er echt. Om iets voor 12 gooide ik mijn lege koffiebekertje in de vuilnisbak van een Amsterdams tankstation, liet me in mij Strada zakken, trok de nieuwe racekap over mijn hoofd en reed het fietspad op. Die kap is echt wonderbaarlijk. Zonder veel moeite rijd ik netto 35 per uur, ga er dan maar van uit dan ik met al het oponthoud (veerpont/stoplichten) steeds tegen de 40 zat. Terwijl ik toch echt 3 weken niet gefietst heb wegens vakantie en de heenrit ook al in de benen had.

Afspraak was 11 uur aan de Stadskant van de Schellingerwouderbrug. Klokke 11 uur kwam Wim Schermer aangefietst met mijn kap op zijn fiets. Net toen ik wilde vragen of hij alleen was, kwam Kees de brug afgestoven. Na wat gebabbel over banden, viziertjes en alles wat de velomobiel nog 1/10e sneller maakt hebben we de kap gepast. En hij past perfect. Mooi vlak van boven, niet te hoog en niet te laag: perfect! Rond half twaalf afscheid genomen, maar vanaf vanochtend 7 uur nog steeds geen koffie gescoord. Ik ben geen echte junk, maar 1 flinke bak moet ik toch voor elven hebben anders functioneer ik niet. Dus naar het tankstation en een lekker bakkie genomen. Na een paar kilometer wist ik dat ik verkocht was. Met een beetje druk op de pedalen blijf je al hoog in de 30 rijden. Als je stilstaat of een brug op moet gooi je het vizier helemaal open en krijg je prima ventilatie. Eigenlijk nog meer dan met een los vizier, zoals ik gewend ben. Op klinkerweggetjes is er een wel een rammel, volgens mij alleen rechtsboven. Waarschijnlijk rammelt het lexan daar tegen de carbon hoed. Moet makkelijk op te lossen zijn. Ondanks het benauwde weer geen beslagen vizier en eigenlijk had ik het helemaal niet heet. Het grappige is dat je al rijdend het vizier open kunt zetten. Je voelt dan flinke wind wat natuurlijk aangenaam is, maar de snelheid zakt direct terug (ofwel, je voelt dat je meer inspanning moet verrichten). Uiteindelijk is het laatste minder aangenaam en zet ik het vizier weer snel op een kier. Dan maar wat meer zweet maar minder inspanning is toch prettiger. Het bleef verder droog op de terugweg, dus over regen en een kap kan ik nog niks zeggen.

Door de eerste 10.000 kmgrens

Gisteren een mooi tochtje gemaakt en door de 10.000km grens gereden. Altijd een mooi moment en tijd voor een reflectie.

Mijn strada bevalt buitengewoon goed. Ik heb nog weinig tot geen schade (afkloppen ! ). Mijn fiets is steeds lekkerder gaan rijden. Vooral door het rijden op dikke GoCycles voor en een Furious Fred achter. Dit geeft goede grip, een lage rolweerstand en zeer veel comfort. Verder zijn alle rammels weg en zoef ik geruisloos over de weg. Ik ben zeer benieuwd naar de combi met Wim's racekap. Het lijkt me erg leuk om zo door de regen te rijden. Op naar de 20.000 kilometer dus!

koffiebezoekje

Vanochtend, 26 mei, ging om 4 uur de wekker. Ik heb vandaag vrij, het wordt mooi weer en ik wil kilometers maken vandaag. Bovenstaande foto's zijn allemaal voor 8 uur genomen. Om half 5 gestart en om 9 uur voer ik met de pont over het Noordzeekanaal: 100 km op de teller.

Voorbij Bakkum schakelde ik verkeerd en schoot de ketting van de voorbladen af. Een vies klusje dus, maar gelukkig duurde het oponthoud maar 5 minuten. Precies om half 11 kwam ik bij ons vakantiehuis in Schoorl aan waar mijn broer met gezin bivakkeerde. Na 2 bakken koffie, broodjes kaas, gevulde koeken en een wasbeurt liet ik me om 12 uur weer in de Strada zakken en reed ik richting Alkmaar. Er was weinig wind voorspeld, maar dat viel me toch wat tegen. Een behoorlijke bries uit het zuiden zorgde er voor dat mijn snelheid terugliep onder de 30 per uur. De 150 km in de benen zullen hier ook wel debet aan zijn. Toch maar mijn ingeknipte kap met vizier erop en daarna zoefde ik weer met 30 per uur richting Amsterdam. Ik was benieuwd naar mijn hartslag bij deze snelheid dus voelde ik in mijn hals de frequentie: 17 slagen per 10 seconden. Dus net boven de 100 slagen/minuut en dan 30 met tegenwind; dat kan alleen met een velomobiel . In Haarzuilens een lekker maltbiertje met een broodje kroket en precies rond etenstijd weer thuis. Op de koffie bij mijn broer. Het kan met zo'n fiets, ook al is de totale afstand 270 kilometer. Vandaag, een dag later, voel ik niks in mijn benen. Om 8 uur mijn eerste patient behandeld en nu, om half 12 nog zo fris als een hoentje.

Kettingbuis blijft stil

Mijn strada wordt steeds stiller. Alles wat kan rammelen is al vastgezet met tie-wraps of tape. Het kleine kettingwieltje is steeds stiller geworden en nu nog nauwelijks hoorbaar ( door inslijting). Een "doorn in mijn oor" is nog de bovenliggende kettingbuis . Hij moet er zijn anders krijg je snel een zwart been of broekspijp. Wim Schermer heeft de buis al vervangen door een U profiel. Stiller kan natuurlijk niet, maar toch wil ik eens kijken of het orginele concept nog stiller kan. Ten eerste is de tie-wrap die het asje verbindt met de buis en die buis dus "tegen moet houden" erg lang. Er is daardoor erg veel speling van de buis en dat maakt herrie. Beter is het om de buis dicht bij de as van het kettingwieltje vast te zetten zodat hij veel beter gefixeerd zit. Probleem is dat de buis nu tegen het dakje van de kettingbeschermkap gaat tikken. Daarom knip ik hem aan de voorkant wat open zodat de ketting meer ruimte heeft. Na een aantal ritten blijkt de buis nu veel minder herrie te maken. Toch ben ik nog niet tevreden. Bij het optrekken gaat de buis nog steeds teveel zwiepen en zagende geluiden maken. Ik merk dat als ik de buis bij de bron fixeer met mijn vingers...het geluid weg blijft. De buis moet gewoon nog beter gefixeerd lopen. Ik zet de buis op 2 punten vast aan de achterversnellingskabel en iets verder naar voren op 1 punt vast tegen de rechterremkabel. De kettingbuis zwiept niet meer als ik er tegen aan duw. Nog maar eens een testrit; hoe hard ik ook optrek, geen herrie meer. Ook het schakelen gaat nog prima. Dit weekend maar eens een paar langere tochten maken en kijken hoe dit effect op de lange termijn is.

update 5-5-2011: Nadat ik de kettingbuis hoger (dwz meer richting cranks) op 2 plekken vastgezet heb zijn werkelijk alle bijgeluiden verdwenen. Overigens moet je op de hogere plekken de tiewraps "los-vast" zetten. De buis moet nog naar links en rechts kunnen bewegen om het grootste en kleinste blad te pakken.

Ten tweede heb ik het dakje van de beschermkap (zie foto 2) ter plaatse van het tandwieltje verder en dieper ingeknipt. Het tandwiel is nu in zijn geheel zichtbaar en kan helemaal vrij draaien. Ik heb namelijk gemerkt dat het tandwiel nog wel eens tegen de kap aanloopt. De beschermkap kan ik nu veel makkelijker plaatsen over de kettinggoot zonder dat het wieltje of de ketting ergens tegenaan loopt. De bescherming van de ketting is nog steeds ruim voldoende

Al met al is de Strada nu vrij van bijgeluiden. Je hoort wat zacht gespin van de ketting, maar dit is hetzelfde geluid als bij een mooi lopende racefiets. Alleen een rits van een jack of metaal aan een tas geeft weer geluiden die in de bagageruimte versterkt worden. Niks aan te doen, ik ben meer dan tevreden.

Superbloesemrit, maar...

....Herman de Ridder is in z'n carbon Quest niet meer bij te houden. Door mij niet tenminste. Om half 10 vanochtend weggereden. Omdat ik om 1 uur thuis moet zijn mag er flink doorgereden worden. We besluiten een rondje met van alles wat te rijden; Lekdijk, Heuvelrug en een stuk Betuwe. De wind is oost dus richting Kesteren rijden we er tegen in. Als voorrijder probeer ik flink tempo te maken door rond de 38 te blijven rijden. Voorbij Buren suist Herman me met 47 voorbij. Even het gas er op vind ik altijd wel leuk dus ik klamp even aan en ga vervolgens toch weer hoog in de 30 rijden. We moeten immers nog een stuk vandaag. Na Kesteren pakken we de brug over de Lek en komen we in het mekka van de wielrenners; de heuvelrug. Op het terras van het café in Rhenen is het al goed druk met racers die vrijwel allemaal koffie met appelgebak nemen. Hét fietsvoer. Zo wij ook. We hebben weer belangstelling genoeg. Alle vragen moeten weer beantwoord worden (jaaaa, we moeten wel zelf trappen en we gaan hard etc). Tijdens de koffie vraagt Herman zich af waarom ik niet gewoon rond de 47 kon blijven fietsen, windje tegen. Dat is vragen om revanche. We gaan ons daarna begeven in het hol van de leeuw: de defensieweg en het gebied rond de Amerongse berg. Klimmen dus. Niet de specialiteit van onze fietsjes, maar we halen toch nog aardig wat wielrenners in. In Amerongen pak ik de rotonde driekwart en we rijden de Lekdijk op. Nu met wind mee is de 47 makkelijk te bereiken en vrijwel de hele dijk tot Wijk bij Duurstede weet ik die snelheid vast te houden. Als hij me dan toch nog met 53 voorbij scheurt roep ik : is het zo wel goed ? In Beusichem heb ik nog een korte discussie met een automobilist op de pont. Vlak voor de afslag naar de pont kijk ik in mijn spiegel, zie een achteropkomende auto die nog vrij ver weg is. Ik steek mijn hand uit, knipperlicht aan en ga links voorsorteren. Duidelijker kan ik niet zijn. 5 meter verder is de afslag en hij moet ook de pont op maar is woest omdat hij achter mij moets blijven. Vervolgens passeren we als fietsers ook nog eens een hele file auto's en zijn als één van de eersten op de pont en staan netjes in het fietsvak geparkeerd. Als de automobilist de pont op rijdt is hij woest; onze fietsen zijn levensgevaarlijk en we moeten niet denken dat de hele wereld van ons is. Ik stel hem slechts één vraag: wat deed ik fout ? Daar weet hij eigenlijk niks zinnigs op te zeggen en ik laat het verder zo. Na de pont een lekker koud pilsje en door de bloeiende Betuwe naar huis. Mooie rit !

Strada in zomertooi

Vandaag de strada ontdaan van dekje en alle toebehoren die te maken hebben met een versatile-dakje. Dit dak heb ik met de komst van de racekap niet meer nodig en verkocht. Dus de oogjes voor op de body zijn vervangen door een paar kleine rode knopjes en het zwarte klitteband op de tunnel is verdwenen. Ook maar weer eens geknutseld aan een nieuw windschermpje. Ze worden steeds beter vind ik. Deze staat voor het gat en is mooi aerodynamisch schuin. Voor de komende dagen wordt warm zonnig weer voorspeld; ik ben er klaar voor.

Schitterend weekend Schoorl

Op vrijdag 25 maart wil ik vroeg weg, wat maar moeilijk lukt. Er moet nog van alles geregeld worden, nog een beetje werk maar om half 11 kan ik vertrekken. Er stond een Noord-Westen bries. Niet echt hinderlijk. Er zijn verschillende wegen die naar Schoorl leiden maar deze keer koos ik voor een nieuwe aanpak. De fietsersbond routeplanner had een mooie weg verzonnen naar Wilnis. Het eerste stuk snapte ik wel. Maar in Nieuwegein had ik verwacht aan te kunnen sluiten op het fietspad langs het A'dam-Rijnkanaal, maar niks ..ik werd door een nieuwe wijk genaamd Leidsche Rijn geloodsd; waardeloos dus! Geef mij maar het kanaal, net zoals tijdens de oliebollentocht 2010. Via een nieuw fietspad in Terweijde, wat nog maar nét klaar was zo te zien, kwam ik in Wilnis. Via Wilnis naar Nes aan de Amstel, waar ik de Amstel overstak met een heel klein pontje. Dat ging zeer gemoedelijk. Daarna via oud Bovenkerk naar Schiphol. De ringvaart kon ik niet via de brug oversteken, dus ik moest,weer, gebruik maken van een pont. De pont over het Noordzeekanaal had ik snel bereikt en ik besloot via Heiloo naar Bergen te fietsen. Door Heiloo viel wat tegen. Veel scholieren die breeduit fietsen en pas na 5 claxons aan de kant gaan. Alkmaar viel deze keer mee; een mooi fietspad door een bosrijkgebied met fietstunnels leidde mij verrassend snel naar Bergen. Precies om half 5 kwam ik bij het huisje aan. Mooie, niet vermoeiende reis. 135 km's stonden er op de teller. Na een kop koffie en een douche boodschappen gedaan en een lekkere pastamaaltijd bereidt. * Zaterdag 26 maart kwam mijn familie naar het huisje om het huisje op te knappen. Bomen planten, verven, lampen vernieuwen , veel koffie drinken, schoonmaken en ga zo maar door. Het huisje zag er om 5 uur weer spic en span uit! Na de traditionele Chinese afheelmaaltijd viel ik om half 10 al doodmoe in slaap. * Zondag, 27 maart had ik om 11 uur afgesproken met Kees van Hatten en zijn kornuiten om een tochtje te rijden door Noord Holland. Totaal 7 velomobielen, dat geeft een mooi lint door de duinen. We rijden eerst Bergen door en gaan even richting Castricum. Een bekende weg voor mij, zo rijd ik vaak terug naar huis. Maar Kees slaat een voor mij onbekend pad naar rechts in. Het pad gaat de duinen in en je hebt er een toegangspas voor nodig. Geen probleem: Kees heeft als machinist van de trein zo'n pas op zak. Het landschap is prachtig. Nog weinig begroeiing, het lijkt wel een maanlandschap. Af en toe pittige klimmetjes en heerlijk snelle afdalingen. Het tempo ligt best hoog valt me op, heel anders dan bij andere groepsritjes. Steeds rond de 34 per uur, een prima snelheid. In Bergen aan Zee is het druk. We rijden een éénrichtingsweg in tegengestelde richting in waardoor we steeds aan de kant moeten voor auto's. Gelukkig duiken we snel de duinen weer in richting Schoorl aan zee en uiteindelijk weer Schoorl. Kees steekt zijn arm omhoog bij een koffie-tent en 5 minuten later zitten we aan de koffie met appelgebak.De lucht is kraakhelder en de zon is fel; prima weer dus. Het tweede deel van de tocht rijden we richting Schagen. In Schoorldam moeten we even wachten en Wim vraagt of ik de racekap wil testen. Natuurlijk wil ik dat. Zelf reed ik al steeds met een scherm op mijn ventilatiekap. Na één kilometer rijden wist ik al genoeg: deze kap is perfect. Ik voelde continu een stroom lucht langs mijn gezicht, de zon werd door het dakje tegengehouden en bij tegenwind reed ik heel makkelijk 35. Op een dijk toch maar even kijken wat er gebeurd als ik echt gas geef. Ik zat zo op de 48 (nog steeds met tegenwind) maar kon niet verder versnellen omdat de dijk erg scherpe bochten had. Aan het eind van de dijk weer gewacht op de rest en verder richting Schagen, Niedorp en toen ik een bord Bergen zag staan heb ik afscheid genomen van de groep. René wist een snelle route naar Bergen en gaf flink gas. We reden steeds rond de 50 maar moesten helaas vaak stoppen voor verkeerslichten. Om half 3 weer terug in Schoorl. Mannen...bedankt voor een hele mooie rit. 's Avonds naar Sint Maarten (of eigenlijk: het Rijpje) om daar lekker te borrelen en te koken bij vrienden. Zo langzamerhand begin ik best zin te krijgen om eens te kijken naar een huis in deze omgeving, maar of ik vrouw en kinderen mee krijg.....da's maar de vraag. De lucht is hier erg schoon en het aantal zonuren is relatief hoog. Marian wil mijn Strada wel eens proberen en dat levert een grappige foto op (als je let op de voeten) *Maandag helaas weer naar huis. Ik word wakker met een doffe hoofdpijn. Toch iets te veel gedronken gisteren en de combi met een anti-histamine-pil (voor mijn allergie) werkt nooit lekker uit. Gelukkig heb ik wind mee en op mijn gemak blijf ik boven de 30 rijden. Zonder gekke dingen bereik ik om half 5 Tricht weer. Het was een heerlijk weekend en mijn teller staat weer 350 km verder !

Gelukt: 60 per uur

Gisteren is het eindelijk gelukt: 60 per uur op een vlakke weg. Gewoon tijdens een alledaags boodschappenritje naar Tiel. Banden niet extra opgepompt, spijkerbroek aan en op het fietspad langs de Betuwelijn met een oostelijk briesje in de rug zat ik al snel op de 50. Gelukkig pakte de strada de laatste versnelling en kon ik net de 60 aantikken. Leuk, weer een mijlpaal bereikt !

nieuwtjes

De afgelopen weken heb ik steeds korte tochten gereden. Elke dag wel even in de Strada (het blijft een verslaving) maar geen grote tochten. De GoCycles houden het buitengewoon prima. Niet lek te krijgen en ongekend comfort. Er was iemand die me er tijdens de laatste oliebollentocht op aan sprak: vering haal je uit de vering en niet uit de banden. Nou...vergeet het maar. Eens met Gocycle op de voorwielen gereden en je bent verkocht. Ik reed altijd met een reservewiel in mijn bagageruimte maar daar ben ik nu mee gestopt. De Gocycle voorband valt zeer ruim om de velg en is zonder bandenlichters te monteren. Bij een lekke band zet ik nu een steuntje onder de wielkast. Het wiel kan dan vrij ronddraaien. Vanaf nu heb ik alleen nog binnenbanden met een Frans ventiel (SV 7). 1 Binnenband heb ik al licht opgepompt (met Racing sealant erin) in mijn strada. De oude wip ik er uit en de verse leg ik er in no time om en ik monteer de Gocycle snel met mijn handen. Oppompen...klaar ! Scheelt toch weer een kilo ;-)

Verder heb ik besloten om, mits hij mooi past, een racekap bij Wim Schermer te bestellen. De kap ziet er wel érg gelikt uit en is een mooie aanvulling op de schermpjes die ik al heb. Binnenkort ga ik een "proefpassing" doen bij Wim. De aerobult van de strada is wat breder dan van de Quest. Misschien dat hij niet past, we zullen zien.

De eerste grote tocht is 25 maart naar Schoorl. We gaan daar op zaterdag weer aan het familie-vakantiehuisje werken. Waarschijnlijk vertrek ik maandag weer naar Tricht.

Retourtje Linschoten met windkracht 7

Vandaag windkracht 6 a 7. Ik heb al lang gemerkt dat ik met mijn strada vrijwel geen last van wind heb. Goed tegensturen bij onverwachte windstoten, dan komt alles goed. Gisteravond heb ik mijn oude windscherm vervangen voor een nieuwe. Ik heb nog 1 mm dik lexan op zolder liggen en ik ben benieuwd of ik hiermee kan werken. Mijn oude scherm was iets te steil van voren, niet aerodynamisch genoeg. Het knippen gaat prima en ik ben tevreden over het resultaat:



Het scherm is ook wat smaller, lijkt me ook iets aerodynamischer:



Om half 11 ga ik op pad. Ik verbaas me de hele weg over mijn snelheid. Zijn het mijn banden, mijn nieuwe carbon Time schoenen of het nieuwe scherm. Geen idee, maar windkr 7 tegen en boven de 30 blijven heb ik nog niet meegemaakt. Overigens, met gemak, ik hou me in want ik moet terug. Naar Linschoten alles wind tegen en toch binnen 1,5 uur raffel ik de 42 km af. Na de gebruikelijke heerlijke gevulde koek en 2 cappuccini en een gezellig kletspraatje ga ik om 1 uur weer terug. Complimenten voor mijn moedertje trouwens. Bijna 90, maar ze doet alles nog zelfstandig en zit elke dag 20 minuten op de hometrainer. Dus...blijf fietsen is ons advies.
De terugweg zeil ik naar huis. Er zijn stukken dat ik niet hoef te trappen en dik 35 blijf rijden. Mij best, Adele in mijn hoofdtelefoon en genieten. Om half 3 weer thuis . Op tijd om Twente gelijk te zien spelen tegen Utrecht. Geweldig, PSV verliest thuis en Ajax wint. Mijn sportweekend kan niet meer stuk !

Carbon Quest en Furious Fred

Veer Beusichem met dubbel en trippel



De nieuwe Carbon Quest van Herman:







Herman krijgt vandaag zijn nieuwe quest. Omdat ik tot 1 uur moet werken besluit ik om hem tegemoet te rijden. Om 11 uur krijg ik al een sms dat Herman vertrokken is uit Dronten. Pal tegen de zuidwestenwind zal hij de polder moeten doorkruisen. En wind was er vandaag..windkracht 6 en hoger met fikse windstoten. Om 1 uur zit ik eindelijk in mijn fietsje en rijd ik op mijn gemak boven de 35 . Als ik Wijk bij Duurstede voorbij ben krijg ik een sms van Herman: Maarn. Een kwartier later ontmoeten we elkaar in Doorn. We besluiten een bakkie te drinken in het Veerhuis bij de pont van Beusichem. Tegen de wind in gaat natuurlijk lastiger maar het valt me op hoe goed mijn scherm blijft zitten. Geen zuchtje wind in mijn gezicht en ik kan nog steeds boven de 30 blijven rijden. Volgens mij is Furious Fred hier mede debet aan. Gisteren heb ik hier mijn eerste ritje mee gereden maar toen zat er amper 5 bar lucht in. De maximale druk is 3,7 bar maar dan rijd je op een drilpudding. Op 5 bar trouwens ook nog, tijdens het fietsen voel je de staart waggelen. Zo'n brede band rijdt het mooist als hij redelijk hard is opgepompt. De band is oersterk, 127 draden per inch en superlicht: 435 gram. Geschikt voor tubeless en alleen in deze 57 versie voorzien van een raceguard antilekstrook. Ik heb al eens met de 50 versie gereden deze zomer en toen moest ik ook naar 2 bar hoger dan de max druk om hem lekker te laten rollen. Ook nu doe ik dat: bijna 6 bar. Maar dan rolt hij voortreffelijk. Ik ben erg benieuwd hoe deze band zich verhoudt tot andere 55+ banden zoals Geax en de Supermoto wat betreft rolweerstand.
De koffie werd een Affigem dubbel en tripel in Beusichem. De wind bulderde om het cafe. Om 4 uur vertrokken voor de laatste 10 kilometer en rond half 5 was ik weer thuis. De nieuwe carbon quest ziet er super mooi uit. Wit met een rode streep en er komt nog een blokjesstrook onder. Een tikkie jaloers ben ik toch wel..