Kettingbuis blijft stil

Mijn strada wordt steeds stiller. Alles wat kan rammelen is al vastgezet met tie-wraps of tape. Het kleine kettingwieltje is steeds stiller geworden en nu nog nauwelijks hoorbaar ( door inslijting). Een "doorn in mijn oor" is nog de bovenliggende kettingbuis . Hij moet er zijn anders krijg je snel een zwart been of broekspijp. Wim Schermer heeft de buis al vervangen door een U profiel. Stiller kan natuurlijk niet, maar toch wil ik eens kijken of het orginele concept nog stiller kan. Ten eerste is de tie-wrap die het asje verbindt met de buis en die buis dus "tegen moet houden" erg lang. Er is daardoor erg veel speling van de buis en dat maakt herrie. Beter is het om de buis dicht bij de as van het kettingwieltje vast te zetten zodat hij veel beter gefixeerd zit. Probleem is dat de buis nu tegen het dakje van de kettingbeschermkap gaat tikken. Daarom knip ik hem aan de voorkant wat open zodat de ketting meer ruimte heeft. Na een aantal ritten blijkt de buis nu veel minder herrie te maken. Toch ben ik nog niet tevreden. Bij het optrekken gaat de buis nog steeds teveel zwiepen en zagende geluiden maken. Ik merk dat als ik de buis bij de bron fixeer met mijn vingers...het geluid weg blijft. De buis moet gewoon nog beter gefixeerd lopen. Ik zet de buis op 2 punten vast aan de achterversnellingskabel en iets verder naar voren op 1 punt vast tegen de rechterremkabel. De kettingbuis zwiept niet meer als ik er tegen aan duw. Nog maar eens een testrit; hoe hard ik ook optrek, geen herrie meer. Ook het schakelen gaat nog prima. Dit weekend maar eens een paar langere tochten maken en kijken hoe dit effect op de lange termijn is.

update 5-5-2011: Nadat ik de kettingbuis hoger (dwz meer richting cranks) op 2 plekken vastgezet heb zijn werkelijk alle bijgeluiden verdwenen. Overigens moet je op de hogere plekken de tiewraps "los-vast" zetten. De buis moet nog naar links en rechts kunnen bewegen om het grootste en kleinste blad te pakken.

Ten tweede heb ik het dakje van de beschermkap (zie foto 2) ter plaatse van het tandwieltje verder en dieper ingeknipt. Het tandwiel is nu in zijn geheel zichtbaar en kan helemaal vrij draaien. Ik heb namelijk gemerkt dat het tandwiel nog wel eens tegen de kap aanloopt. De beschermkap kan ik nu veel makkelijker plaatsen over de kettinggoot zonder dat het wieltje of de ketting ergens tegenaan loopt. De bescherming van de ketting is nog steeds ruim voldoende

Al met al is de Strada nu vrij van bijgeluiden. Je hoort wat zacht gespin van de ketting, maar dit is hetzelfde geluid als bij een mooi lopende racefiets. Alleen een rits van een jack of metaal aan een tas geeft weer geluiden die in de bagageruimte versterkt worden. Niks aan te doen, ik ben meer dan tevreden.

Superbloesemrit, maar...

....Herman de Ridder is in z'n carbon Quest niet meer bij te houden. Door mij niet tenminste. Om half 10 vanochtend weggereden. Omdat ik om 1 uur thuis moet zijn mag er flink doorgereden worden. We besluiten een rondje met van alles wat te rijden; Lekdijk, Heuvelrug en een stuk Betuwe. De wind is oost dus richting Kesteren rijden we er tegen in. Als voorrijder probeer ik flink tempo te maken door rond de 38 te blijven rijden. Voorbij Buren suist Herman me met 47 voorbij. Even het gas er op vind ik altijd wel leuk dus ik klamp even aan en ga vervolgens toch weer hoog in de 30 rijden. We moeten immers nog een stuk vandaag. Na Kesteren pakken we de brug over de Lek en komen we in het mekka van de wielrenners; de heuvelrug. Op het terras van het café in Rhenen is het al goed druk met racers die vrijwel allemaal koffie met appelgebak nemen. Hét fietsvoer. Zo wij ook. We hebben weer belangstelling genoeg. Alle vragen moeten weer beantwoord worden (jaaaa, we moeten wel zelf trappen en we gaan hard etc). Tijdens de koffie vraagt Herman zich af waarom ik niet gewoon rond de 47 kon blijven fietsen, windje tegen. Dat is vragen om revanche. We gaan ons daarna begeven in het hol van de leeuw: de defensieweg en het gebied rond de Amerongse berg. Klimmen dus. Niet de specialiteit van onze fietsjes, maar we halen toch nog aardig wat wielrenners in. In Amerongen pak ik de rotonde driekwart en we rijden de Lekdijk op. Nu met wind mee is de 47 makkelijk te bereiken en vrijwel de hele dijk tot Wijk bij Duurstede weet ik die snelheid vast te houden. Als hij me dan toch nog met 53 voorbij scheurt roep ik : is het zo wel goed ? In Beusichem heb ik nog een korte discussie met een automobilist op de pont. Vlak voor de afslag naar de pont kijk ik in mijn spiegel, zie een achteropkomende auto die nog vrij ver weg is. Ik steek mijn hand uit, knipperlicht aan en ga links voorsorteren. Duidelijker kan ik niet zijn. 5 meter verder is de afslag en hij moet ook de pont op maar is woest omdat hij achter mij moets blijven. Vervolgens passeren we als fietsers ook nog eens een hele file auto's en zijn als één van de eersten op de pont en staan netjes in het fietsvak geparkeerd. Als de automobilist de pont op rijdt is hij woest; onze fietsen zijn levensgevaarlijk en we moeten niet denken dat de hele wereld van ons is. Ik stel hem slechts één vraag: wat deed ik fout ? Daar weet hij eigenlijk niks zinnigs op te zeggen en ik laat het verder zo. Na de pont een lekker koud pilsje en door de bloeiende Betuwe naar huis. Mooie rit !

Strada in zomertooi

Vandaag de strada ontdaan van dekje en alle toebehoren die te maken hebben met een versatile-dakje. Dit dak heb ik met de komst van de racekap niet meer nodig en verkocht. Dus de oogjes voor op de body zijn vervangen door een paar kleine rode knopjes en het zwarte klitteband op de tunnel is verdwenen. Ook maar weer eens geknutseld aan een nieuw windschermpje. Ze worden steeds beter vind ik. Deze staat voor het gat en is mooi aerodynamisch schuin. Voor de komende dagen wordt warm zonnig weer voorspeld; ik ben er klaar voor.